Η διπλωματική εργασία «Odette | ιδανικές καταστροφές», αποτελεί μια ερμηνεία της κλασικής χορογραφίας του 1871, την λίμνη των κύκνων. Η ερμηνεία αυτή μέσα από την αρχική ιστορία του παραμυθιού, με την εναλλαγή των δύο χωρικών καταστάσεων, της λίμνης και του κάστρου, καθώς και τις ανθρώπινες σχέσεις που διαμορφώνονται σε αυτά τα δύο περιβάλλοντα, προσπαθεί να επανεξετάσει ζητήματα συμμετρίας και εξιδανίκευσης σήμερα. Ο άξονας συμμετρίας, εναπομείναν στοιχείο της διαδικασίας εξιδανίκευσης κατά την περίοδο της αναγέννησης και του ρομαντισμού, γίνεται το εργαλείο της επανερμηνείας της συμμετρίας σήμερα.
Η Villa Rotonda του A. Palladio, απόλυτο παράδειγμα του συμμετρικού σχεδιασμού και ένας προσωπικός αλγόριθμος, αλληλεπιδρούν και παράγουν έναν ελάχιστο σχεδιασμένο χώρο, την επιφάνεια. Η επιφάνεια πολλαπλασιάζεται, καταστρέφεται και συνθέτει μια παρτιτούρα της νέας χο(ω)ρογραφίας, που συνεχώς επαναπροσδιορίζεται. Όμως και η σχέση των σωμάτων των δύο ηρώων, επαναπροσδιορίζεται. Το ίδιο το μέσο εξιδανίκευσης του σώματος του κλασικού χορευτή, ο άξονας συμμετρίας, επεμβαίνει τόσο στη δομή του ίδιου του σώματος όσο και στη διαδικασία ολοκλήρωσης/εξιδανίκευσης των δύο φύλων. Το νέο σώμα, πιο ρευστό, απόλυτα εξιδανικευμένο, απανθρωπίζεται τελικά, θέτοντας ξανά το ερώτημα της ολοκλήρωσης.
Συνολικά, η διαδικασία της εξιδανίκευσης και της καταστροφής ως αντίστροφής της, προσπαθεί να ερμηνευθεί μέσα από μια performance της σύγχρονης ηρωίδας. Ο υβριδικός και ιδιοσυγκρασιακός χώρος που παράγεται τελικά, δεν φιλοδοξεί να δώσει απόλυτες απαντήσεις, αλλά περισσότερο να θέσει ένα νοσταλγικό ερώτημα για το ρόλο της εξιδανίκευσης σήμερα και τις σχεδιαστικές αρχές της.