Η διπλωματική μου εργασία έρχεται να συνεχίσει την προβληματική που τέθηκε και αναπτύχθηκε στο ερευνητικό μου θέμα, με τίτλο «Πηγάδια ως χωρικές μεταφορές του εαυτού στη λογοτεχνία» κι αποτελούσε ένα πόνημα αναφοράς, σχολιασμού και συσχετισμών λογοτεχνικών κειμένων που περιστρέφονται γύρω από το χώρο του φρέατος (πηγάδι) και σ’ ένα δεύτερο επίπεδο επιχειρείτο ο παραλληλισμός του εν λόγω είδους χώρου σε σχέση με τον εαυτό και το κυριότερο ίσως μέρος του, αυτό που αφορά στη μνήμη.
Στη διπλωματική μου εργασία η έννοια αυτή του φρέατος μεταφέρθηκε εντός της σύγχρονης μεγαλούπολης ως «αστικό πηγάδι», κενό που διαρρηγνύει το συνεχές μέτωπο της πόλης. Προκειμένου να είναι κατά το δυνατό πιστή η μεταφορά επελέγησαν πόλεις με τη μέγιστη πυκνότητα, όπως οι φαβέλλες του Μεξικό, η Κόουλουν του Χόνγκ Κόνγκ καθώς και άλλες πόλεις σλαμ. Στις όψεις, τείχη, μέτωπα, εξωτερικά όρια των πόλεων αυτών μελετήθηκαν αντιθέσεις σχέσεων όπως αυτές του ερευνητικού, δηλαδή φωτός – σκιάς, πλήρους – κενού, εσοχών – προεξοχών, κι έγιναν διαγράμματα και μακέτες που αναπαριστούν τις σχέσεις αυτές. Επίσης, ελήφθησαν υπ’ όψιν τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά δεδομένα, που λειτούργησαν ως γενεσιουργά αίτια των συγκεκριμένων δομών και κατασκευών, που δεν αποτελούν παρά χωρικές προβολές των παραγόντων αυτών. Αλλά κυρίως, διερευνήθηκαν πολεοδομικά οι τάσεις που οδηγούν στις συγκεκριμένες οργανικές δομές.  
Ως τελικό προϊόν της διπλωματικής εργασίας προκύπτει το εγχειρίδιο, ένας πίνακας με λίστες των εννοιών της μελέτης, οργανωμένων οριζόντια και κάθετα με βάση τις κύριες νοηματικές ενότητες. Πιο συγκεκριμένα, ο αρχικός χώρος που απασχόλησε στο ερευνητικό ήταν το πηγάδι, με τις λογοτεχνικές-ψυχολογικές του προεκτάσεις στον εαυτό, και στη συνέχεια εισήχθησαν το κτίριο και η πόλη, με την κλίμακα να μεγαλώνει και να  πλησιάζει την αρχιτεκτονική πραγματικότητα των τειχισμένων σλάμς. Αυτές οι τέσσερις οριζόντιες κατηγορίες συνδυάζονται στον εν λόγω πίνακα με άλλες πέντε κάθετα που περιλαμβάνουν τις έννοιες ως προς τις οποίες μελετώνται οι χωρικές (οριζόντιες). Για την ακρίβεια, οι κάθετες είναι: τα δίκτυα/υπό-δομές, η δομική σχέση πλήρους-κενού, οι όψεις/μέτωπα, η ανάδυση->σε καθεστώς, και τέλος οι στρατηγικές επέμβασης (οι τελευταίες αφορούν μόνο σε κτίριο και πόλη).   
Ο πίνακας που προέκυψε από την οριζόντια και κάθετη οργάνωση όλων αυτών των εννοιών, λειτουργεί ως πεδίο ανάπτυξης πλήθους δυνατών διαδρομών, καθώς ανάλογα με τους πιθανούς τρόπους σύνθεσης των επιμέρους στοιχείων, πολλαπλασιάζει τ’ αποτελέσματά του. Μία τυχαία επιλογή, πχ Α VI 3-5 – B III 1-3 – Δ ΙΙΙ 4 – Ε VI 1, αποτελεί με τη σειρά της ένα δίκτυο με κόμβους – σημεία στάσης όπως αυτά που αναφέρθηκαν μέχρι τώρα και οι πορείες αυτές, ελεύθερες και συμπτωματικές ή προϊόν πολλής σκέψης και μεθόδευσης, οδηγούν σε προτάσεις για βελτίωση της λειτουργικότητας των σλάμς. Σε μια πιο ελεύθερη θεώρηση των πραγμάτων οι διαδρομές αυτές μπορούν να αναφέρονται σε κάθε πόλη υπό πολλές διαφορετικές συνθήκες.   
Αυτό το «σύστημα» δεν είναι παρά μια πρόταση στο άλυτο πρόβλημα των σλάμς, η οποία δεν ισχυρίζεται ότι θα αντιμετωπίσει το συγκεκριμένο αστικό ζήτημα στο σύνολό του, αλλά παρέχει εντοπισμένες, μικρής κλίμακας παρεμβάσεις. Οι τελευταίες συντελούνται στα σημεία που είναι αδύναμα, που «πάσχουν περισσότερο, εκεί που είναι απαραίτητες αλλά και εφικτές μικρές ανάσες ανακούφισης και αποσυμπίεσης. Μια εξολοκλήρου αντιμετώπιση θα ήταν η συνολική καταστροφή, η οποία βρίσκει αντίθετο κάθε ευαισθητοποιημένο άνθρωπο, εφόσον πλήττει ευθέως άλλους ανθρώπους. Η αναγκαστική μεταφορά των κατοίκων σε μεγαμπλόκ αναφέρεται  στη συνέχεια πόσο πάσχει ως εναλλακτική (Αδυναμία επιτυχούς σχεδίασης). Έτσι, απομένουν οι μικρές «χειρουργικές επεμβάσεις, οι οποίες διατηρώντας αδιάρρηκτο το μέτωπο των όψεων ως τείχος θα διοχετεύσουν τον αέρα και το φως μέσα στα μεγάλα αστικά συγκροτήματα.