Το ερευνητικό ξεκινά παρουσιάζοντας την τάση εκτεταμένης χρήσης μορφολογικών επιλογών του μοντερνισμού που εντοπίζεται έντονα στην σύγχρονη λόγια ελληνική αρχιτεκτονική.

Το ερώτημα που τίθεται και στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε είναι το τι σχέση έχει αυτή η τάση με την αρχιτεκτονική της νεωτερικότητας και κατά πόσο μπορεί η σύγχρονη λόγια ελληνική να πάρει χαρακτηρισμούς όπως «μοντέρνα».

Για να απαντηθεί το ερώτημα αρχικά γίνεται μια παρουσίαση της ιστορίας του συγκεκριμένου όρου, συνολικά της περιόδου της νεωτερικότητας  και εν τέλει της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Για τον σκοπό αυτό η νεωτερικότητα ερμηνεύεται ως μια διαλεκτική διαδικασία, ως μια κατάσταση σύγκρουσης.

Μέσω αυτής της ανάλυσης προκύπτουν δύο δυνατότητες οπτικών για τον μοντερνισμό: αυτή που έχουμε ήδη αναφέρει (της διαλεκτικής), καθώς και αυτή της αδυναμίας συνολικής ερμηνείας του. Στη συνέχεια παρουσιάζεται ένα αντιληπτικό πλαίσιο για τη σχέση της νεωτερικότητας μα την κοινωνικοοικονομική της βάση.

Μετά περνάμε σε μια ανάλυση των σημερινών συνθηκών και των κυρίαρχων μετασχηματισμών στον χώρο και την αρχιτεκτονική των τελευταίων δύο δεκαετιών.

Με βάση αυτό το υπόβαθρο καταλήγουμε στο ότι, υπό το πρίσμα των δύο προαναφερθέντων οπτικών για το μοντέρνο, η σύγχρονη λόγια ελληνική αρχιτεκτονική είτε δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «μοντέρνα» λόγω της αδυναμίας ξεκάθαρης και διακριτής σύλληψης του όρου, είτε -με την ερμηνεία της νεωτερικότητας ως διαλεκτικής- ο χαρακτηρισμός της ως τέτοιας οδηγεί τον συγκεκριμένο όρο σε πτώχευση.