Το θέμα της ερευνητικής εργασίας αφορά την ένταξη-ενσωμάτωση των κτιριακών υποδομών στο τοπίο έτσι ώστε να εναρμονίζονται με αυτό και να αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο. Η εξέλιξη της πόλης και του τοπίου είναι άμεσα συνυφασμένη με τον αστικό σχεδιασμό ο οποίος παίρνει την μορφή ευμετάβλητων και πολυμορφικών προσεγγίσεων που συναντούνται στο επίπεδο του τοπίου και της υποδομής. Στόχος της έρευνας είναι η κατανόηση της έννοιας και της αναγκαιότητας της τοπιογραφικής ένταξης-ενσωμάτωσης μέσα από την μελέτη μιας σειράς θεωρητικών ερμηνειών που σχετίζονται μ αυτήν. Συγκεκριμένα ερευνάται η σχέση που αναπτύσσει η αρχιτεκτονική με την φύση και ο τρόπος που εξελίσσεται με την πάροδο του χρόνου, όπως επίσης, και ο καθοριστικός ρόλος του ανθρώπου σ' αυτήν. Καταλυτική είναι και η σημασία της μίμησης στην σχέση αυτή η οποία την υποστηρίζει και την ενισχύει αποτελώντας κινητήριο δύναμη για την εξέλιξη της. Η μίμηση δεν είναι απομίμηση αλλά μια μορφή αφομοίωσης του ίδιου του αντικειμένου το οποίο στην συγκεκριμένη περίπτωση καλείτε να είναι το τοπίο. Η ποιητική και η φυσιογνωμία του τοπίου αποτέλεσαν έννοιες οι οποίες διευκόλυναν την προσέγγιση και κατανόηση του έτσι ώστε να αντιληφθούμε την υποδομή σε αυτό και την σχέση της μαζί του, είτε το τοπίο είναι φυσικό είτε αστικό, δίνοντας μας την δυνατότητα να αντιληφθούμε τα προβλήματα που προκύπτουν από την υπερδιόγκωση των σύγχρονων υποδομών. Τέλος, σκοπός της ερευνάς είναι μέσα από την μελέτη της σχέσης της φύσης με την αρχιτεκτονική και των εννοιών που την περιβάλλουν να κατανοηθεί ότι εντάσσοντας ένα ‘κτίσμα’ στο τοπίο δεν αφορά κάτι εικονογραφικό ή μορφολογικό, αφορά την ένταξη ενός συστήματος σε ένα άλλο ήδη υπάρχον όταν έχουν κατανοηθεί οι διεργασίες του υπάρχοντος και αναζητούνται νέες.