Προσπαθώντας να αποσαφηνίσουμε την έννοια του πεδίου μάχης ως μία περιοχή πραγματική ή νοητή θεωρήσαμε αρχικά ως πεδίο κάθε χώρο στον οποίο αναπτύσσεται μία δράση. Εξετάζοντας τα πρόσφατα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στην πλατεία Συντάγματος(Κίνημα Αγανακτισμένων Πολιτών), διαπιστώνουμε ότι το κατεξοχήν αστικό πεδίο μάχης είναι ο δημόσιος χώρος, δηλαδή η πλατεία, ο δρόμος και τα δημόσια κτίρια.  Τέτοια  πεδία χαρακτηρίζονται από συνεχείς μεταστροφές και προκύπτουν απρόσμενα, καθώς δημιουργούνται μέσα από αιρετικές χρήσεις του υφιστάμενου χώρου, οι οποίες δεν περιλαμβάνονται στις αρχικές προθέσεις των σχεδιαστών τους.
Οι δράσεις που συμβαίνουν μέσα σε ένα αστικό πεδίο, τελικά δε διαφέρουν πολύ από γνώριμα παιχνίδια που προσομοιώνουν καταστάσεις πολέμου ή μάχης. Το Paintball είναι το παιχνίδι, στο οποίο εμφανίζεται για πρώτη φορά ένας υλικός κατασκευασμένος χώρος για «μάχη» με σκοπό τη ψυχαγωγία. Ο προσχεδιασμένος χώρος, όταν μιλάμε για τον πόλεμο ως ψυχαγωγία, όμως, εμφανίζεται και με μια άυλη μορφή. Το παιχνίδι counter-strike συμβαίνει μέσα σε ένα ψηφιακό περιβάλλον, αναπαριστώντας με μεγάλη ακρίβεια τη μάχη μέσα σε ένα σκηνικό πόλης.
Ο Wafaa Bilal στο έργο του domestic tension, κατασκευάζει ένα πεδίο που αποτελείται από τη σύνθεση πραγματικού και ψηφιακού χώρου. Αποτελείται από ένα δωμάτιο, ένα όπλο και το διαδίκτυο. Πρόκειται για ένα υβριδικό πεδίο με υλικό χώρο, στο οποίο συμβαίνουν μεταβολές (πυροβολισμοί) μέσω ενός ψηφιακού ενεργήματος.
Κινούμαστε καθημερινά σε υβριδικά πεδία χωρίς να το συνειδητοποιούμε, τα όρια των οποίων είναι ακαθόριστα. Έχουν τη δυνατότητα να μεταστρέφονται διαρκώς, ακριβώς όπως ένα αστικό πεδίο. Είναι πεδία σε εκκρεμότητα.