Σκοπός αυτού του ερευνητικού είναι η προσέγγιση και η κατανόηση των τάσεων στη σχολική αρχιτεκτονική στη διάρκεια δύο κομβικών περίοδων για την Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του τελευταίου αιώνα. Πρόκειται για την μεσοπολεμική και τη μεταπολεμική περίοδο. Υπάρχουν πολλές παράμετροι με βάση τις οποίες μπορεί κάποιος να αποφανθεί για την αρχιτεκτονική πορεία των σχολικών ιδρυμάτων. Η εργασία αυτή, όμως, διαλέγει μία βασική που δεν είναι άλλη από την πολιτική δραστηριότητα της Ευρώπης και κατ' επέκταση και της Ελλάδας, στο αντίστοιχο χρονικό διάστημα, στο βαθμό που αυτές επηρέασαν (αναπόφευκτα) όλες τις τέχνες και φυσικά και την αρχιτεκτονική.

    Αφορμή για την έρευνα αυτή αποτέλεσε, επίσης το γεγονός πως λίγα μόλις χρόνια μετά την ανασύσταση του ελληνικού κράτους παρατηρήθηκε ένα φαινόμενο υπερεκπαίδευσης των πολιτών του. Αυτό οφείλεται τόσο στην προσπάθεια της επαναφοράς της ελληνικής γλώσσας, όσο και στη μετακίνηση πληθυσμού από την ύπαιθρό στις πόλεις. Η κίνηση αυτή, υποσυνείδητα, έπαιρνε χαρακτηριστικά κοινωνικής ανόδου, καθώς σηματοδοτούσε την απομάκρυνση από την “κατώτερη” αγροτική και την είσοδο στην “ανώτερη”  (μικρο)αστική τάξη. Η με άλλα λόγια μετάβαση από έναν “κόσμο” στον οποίο κυριαρχούσε η χειρωνακτική εργασία, προς έναν άλλο, η ένταξη στον οποίο προϋπέθετε  ένα ελάχιστο όριο μορφωτικής επάρκειας, και έτσι καθιστούσε προφανή τη σημασία της εκπαίδευσης και τον κομβικό ρόλο των σχολικών μηχανισμών.