Στην εποχή της πληροφορίας το νοητικό τοπίο έχει αλλάξει. Είναι βέβαιο πως η μηχανή συνεχίζει να υπάρχει, όμως ακόμη και εκεί τη θέση της παίρνει ο αυτοματισμός, και η μη γραμμική παραγωγή, απομακρύνοντάς μας όλο και περισσότερο από το βιομηχανικό μοντέλο. Έννοιες όπως η αντικειμενικότητα, η ζωνοποίηση και η προτυποποίηση έχουν χάσει την υπόστασή τους και αντικαθίστανται από την αναζήτηση υποκειμενικότητας διαφορετικότητας και συγχρονικότητας. Η υπόθεση της αντικειμενικής αλήθειας, που κρατά ακόμα η συμβατική αρχιτεκτονική, είναι αντίρροπη με το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι, μην μπορώντας να ικανοποιήσει τις ανάγκες που θέτει η εποχή της πληροφορίας. Στο τοπίο της ετερογένειας η βασική πλέον διάσταση και διάστημα είναι ο χρόνος, με αποτέλεσμα η ίδια η ύπαρξη συγχρονικότητας να καταλύει τη διαχρονικότητα της αρχιτεκτονικής που στοχεύει στο στάσιμο στιγμιότυπο. Ο δομημένος χώρος λόγω της ανικανότητας στην κάλυψη των σύγχρονων μεταβολών που θέτει το τεχνολογικό πρότυπο, μετατρέπεται σε ένα πεδίο έρημο, με την ισορροπία να χάνεται υπέρ του ψηφιακού κόσμου, και το ερώτημα ποιο είναι το νόημα της αρχιτεκτονικής και ποιος ο ρόλος του αρχιτέκτονα σήμερα, να γίνεται όλο και πιο καίριο. Η μετάβαση στο τώρα είναι επιτακτική, όμως δεν βασίζεται μόνο τη θεώρηση νέων υποθέσεων, αλλά απαιτεί και τον επαναπροσδιορισμό των μέσων για την επίτευξή τους.