Ο σχολικός χώρος διαμορφώνεται ως αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των παιδαγωγικών θεωριών και της αρχιτεκτονικής πρακτικής σε κάθε ιστορική περίοδο. Ταυτόχρονα, επηρεάζεται από τις κοινωνικές διεργασίες και τις οικονομικές εξελίξεις.
Από το 1800 ως το 1990, στον τομέα της παιδαγωγικής, η κυριότερη μεταβολή που συντελείται είναι το πέρασμα από την Παραδοσιακή στην Νέα Αγωγή. Παράλληλα, οι αρχιτεκτονικές τάσεις οδηγούνται από την μνημειακότητα του 19ου αιώνα, στην λειτουργικότητα του Μοντέρνου Κινήματος στις αρχές του 20ου και καταλήγουν στην κριτική του Μοντέρνου, τον πλουραλισμό και την ευελιξία.
Στο πλαίσιο αυτό, το σχολικό κτίριο περνάει από την αυταρχική οργάνωση του 19ου αι. (κοινά σχολεία, αλληλοδιδακτική και συνδιδακτική μέθοδος) σε πιο ευέλικτες μορφές στις αρχές του 20ο αιώνα (σχολείο εργασίας, υπαίθρια και αντιαυταρχική εκπαίδευση). Από τα μέσα του 20ου εμφανίζονται τάσεις για αποσύνδεση μαθησιακής διαδικασίας και σχολικού κτιρίου (ανοιχτό, κοινοτικό σχολείο, συμμετοχικός σχεδιασμός και αποσχολειοποίηση).
