Η εργασία επιχειρεί μια σύντομη διερεύνηση σχετικά με το οθωμανικό ίχνος στη σύγχρονη πόλη του Ναυπλίου. Μια πόλη, που κατά τους νεότερους χρόνους γνώρισε πολλές και διαδοχικές επικυριαρχίες από Φράγκους, Ενετούς και Οθωμανούς και που μετά τα εκρηκτικά γεγονότα της απελευθέρωσης άρχισε σταδιακά να διαμορφώνει την επόμενη φυσιογνωμία της, πολλές φορές ενσωματώνοντας και άλλες απορρίπτοντας κομμάτια του παρελθόντος. Πολύ σημαντικές υπήρξαν οι επιρροές από τις δύο μακρόχρονες περιόδους οθωμανικής επιβολής, στη διάρκεια των οποίων το Ναύπλιο απέκτησε τη μορφή ανατολίτικης πολιτείας φιλοξενώντας, μεταξύ άλλων, καλαίσθητα δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, αλλά και αξιόλογα έργα αστικής υποδομής. Ωστόσο, οι εκτεταμένες και επείγουσες ανάγκες για στέγαση του συρρέοντος ελληνικού πληθυσμού στο επαναστατικό Ναύπλιο, το μένος κατά του απερχόμενου κατακτητή και η συνακόλουθη αποστροφή απέναντι στα σύμβολα και στις μνημειακές του κατασκευές οδήγησαν στην αλλοίωση και στη μερική καταστροφή πολλών οθωμανικών οικοδομημάτων και εγκαταστάσεων. Όσα ιδιωτικά κτίρια δεν υπέστησαν σημαντικές φθορές από τις εχθροπραξίες, φιλοξένησαν στη συνέχεια ελληνικές οικογένειες και συμμορφώθηκαν με την επερχόμενη αρχιτεκτονική του κλασικισμού. Τα εναπομείναντα δημόσια οθωμανικά κτίρια αξιοποιήθηκαν μετεπαναστατικά για την αντιμετώπιση διάφορων κοινωνικών και λειτουργικών αναγκών του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, γεγονός που τα έκανε σταδιακά να απολέσουν, στη συνείδηση του κόσμου, τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Παραμένουν, όμως, αντιπροσωπευτικά δείγματα ενός πολυπρόσωπου και ταραχώδους παρελθόντος και αναπόσπαστα μέρη μιας ιστορικής πραγματικότητας, που αποτυπώνεται σήμερα ανάγλυφα στην πολιτεία.