Από τότε που το Δεύτερο Νόμο της Θερμοδυναμικής (σχετιζόμενο με την έννοια της εντροπίας) διαδέχθηκε ο Νόμος Διατήρησης της Ενέργειας σε ένα κλειστό ενεργειακό σύστημα, ο R.B. Fuller ισχυριζόταν την εφαρμογή του για την επιβίωση του αστικού περιβάλλοντος, με τον μετασχηματισμό των συστατικών του. Στο ερευνητικό θέμα «Η περίσπαση της καταστροφής», επιχειρείται η αναδρομή σε πιθανές εκδοχές της παραπάνω αρχιτεκτονικής πρακτικής, όπως αυτές εντοπίζονται στην έννοια του καταφυγίου υπό τις ακραίες συνθήκες φθοράς στο φυσικό και τεχνητό χώρο. Το χρονικό πλαίσιο στο οποίο αναζητώνται τα παραδείγματα αυτά, εκτείνεται από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι σήμερα και παρουσιάζονται παράλληλα με τα ρεαλιστικά ή μυθοπλαστικά σενάρια καταστροφών.

Τα ιστορικά ακριβή – και μη - γεγονότα, καθοδηγούν τις εμπειρίες επιβίωσης που επιλέγονται να συνθέσουν μια αφήγηση συλλογικής μνήμης-προϊόν πολλαπλών κι ετερογενών καταχωρήσεων. Kαταγραφές καταστάσεων αμφίβολης επιβίωσης εντοπίζονται σε πεδία όπως η αρχιτεκτονική, ο κινηματογράφος, η λογοτεχνία κι οι τέχνες, με έμφαση σε δείγματα διαμορφωμένα από την επιστημονική φαντασία και τη διαρκή αναζήτηση ετεροτοπιών προς διαμονή για την ασφαλή διαιώνιση του ανθρώπινου είδους. Συμπληρωματικά αναφέρονται οι εκάστοτε σύχρονες εξελίξεις στην επιστήμη και την τεχνολογία, καθώς με κάθε νέο επίτευγμα θέτουν τα όρια στην έκταση της φθοράς που μπορεί να επιβληθεί σε ένα τοπίο και ταυτόχρονα προσφέρουν τη δυνατότητα δημιουργίας νέων κατοικήσιμων εδαφών.   

Η πορεία από το μετασχηματισμό μέχρι την πλήρη εξαΰλωση του εδάφους, στην προσπάθεια να ανακαταληφθεί από τον άνθρωπο και να επαναδιατεθούν τα δίκτυα υποδομών που εξυπηρετούν τη διαβίωσή του σε αυτό, χαρακτηρίζεται στη μεγαλύτερή της έκταση από την έννοια της προσωρινότητας. Ενώ οι απειλές από τις οποίες καλείται να προστατευτεί, μεταβάλλονται, κι ο εκάστοτε εν δυνάμει τόπος εγκατάστασης ταυτίζεται ολοένα και περισσότερο με το σύνολο των πληροφοριών που φέρει, η ανθρώπινη σκέψη τροποποιείται συνεχώς, σε έναν τόπο κοινής συνειδητότητας που λαμβάνει όλο και πιο συγκροτημένη σύσταση.

Η μελέτη λήγει στην αναζήτηση των νέων σχέσεων που προκύπτουν μεταξύ σώματος του ανθρώπου - νομά στο νεοσύστατο κόσμο δεδομένων και της διάνοιας που αυτό φέρει, καθώς το πρώτο αποσυνδέεται από τον «αναλογικό» χώρο και περιπλανιέται στα σημερινά προσωρινά ερείπια. Η «φθορά» αποκτά πλέον νέα φύση και σημείο εφαρμογής, με αποτέλεσμα να προκύπτουν τόποι χαρακτηριζόμενοι ως ερειπιακοί, με μονάχα την εντύπωση της εγκατάλειψης. Αναγνωριζόμενοι κι αυτοί με τη σειρά τους ως κλειστά συστήματα στα οποία ισχύει ο νόμος της Φυσικής που διέδιδε ο Fuller, το «καταφύγιο» ως στοιχείο του συνεχίζει να υφίσταται, αλλά με μία αποδομημένη μορφή, μέχρι να μεταβεί στο επομένο στάδιο της «μετάλλαξής» του.