Η παρούσα ερευνητική εργασία διαπραγματεύεται το -αποκλειστικά ανθρώπινο- φαινόμενο του γέλιου και τη λειτουργία που αυτό επιτελεί στα πλαίσια μιας κοινωνίας. Με κύριο εργαλείο την κινηματογραφική κωμωδία, προσπαθούμε να διερευνήσουμε τα δίπολα τάξης και αταξίας, ομοιογένειας και εκκεντρικότητας, όπως αυτά εμφανίζονται στην κοινωνία και στη συνέχεια δέχονται κριτική στην κωμωδία. Επικεντρωνόμαστε στο κωμικό εφέ της κατάρρευσης του χώρου και μέσα από αυτό αναλύουμε τη σημασία των κανόνων που θέτει μια κοινωνία, αλλά και τη σημασία της παραβίασής τους. Σκιαγραφώντας το κωμικό πρόσωπο με τις ιδιαιτερότητές του σε αντιπαράθεση με τον πειθαρχημένο άνθρωπο των σύγχρονων αστικών κέντρων, αποσκοπούμε να αναδείξουμε τη σημασία της αταξίας, της έλλειψης άκαμπτων κανόνων, της ανοησίας και τέλος της αποδόμησης του χώρου, όπως τη συναντάμε στην κινηματογραφική κωμωδία. Στο τέλος αυτής της διαδρομής «από το άστυ στο αστείο», θέτουμε το ερώτημα του κατά πόσο μπορεί να υπάρξει και να επιβιώσει μία δυνητικά «κωμική» κοινωνία, η οποία μπορεί να επιτρέψει το τυχαίο, το μη προγραμματισμένο και στην οποία ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να κάνει λάθη και να αναδείξει τη μοναδικότητά του.