Αντικείμενο της ερευνητικής εργασίας αποτελεί η διερεύνηση του ανώτατου χώρου της πόλης. Στην μελέτη αυτή γίνεται μια προσπάθεια να δοθούν ερμηνείες της 5^ης όψης των κτιρίων της πόλης, και να παρουσιάσει το όριο αυτό ως άλλο ένα επίπεδο που εν δυνάμει μπορεί να την ορίσει.

 Μελετάται ακόμα το περίγραμμα ως γραμμή συνάρτησης και εξάρτησης ενός ακραίου χώρου από το κέντρο του, το οποίο έτσι περικλειόμενο ορίζεται με μια οριακή γραμμή που περιβάλλει, που περικλείει, που ενώνει αλλά και διαχωρίζει, που προσδιορίζει δύο σημαντικά επίπεδα αυτό του δρόμου και του επιπέδου που ορίζεται από τα δώματα της πόλης.

 Ο ανώτατος χώρος της πόλης όπως και ο κάθε χώρος είναι δισυπόστατος. Χαρακτηρίζεται από γεωμετρική και ανθρώπινη ποιότητα. Με βάση αυτό το θεωρητικό σχήμα, διερευνούνται τα ζητήματα γύρω από την «κατοίκηση» των δωμάτων.

 Η ανάλυση τους γίνεται σε υπαρκτά χωρικά μοντέλα κτιρίων, που καταγράφηκαν κυρίως στην πόλη του Βόλου. Μέσα από την επιτόπια έρευνα, καταγράφηκαν η μορφή και η χρήση των δωμάτων και η σχέση τους με το δομημένο ιστό της πόλης. Διαχωρίστηκαν σε τέσσερεις κατηγορίες χωρικών «μοντέλων». Η «εσωστρεφής», η «μοναδική», η «απαγορευμένη», και η «συμβατική». Στη διαδικασία της κατανομής των παραδειγμάτων για την κατηγοριοποίηση τους, κρίθηκε αναγκαίο να διερευνηθεί η σχέση που έχουν με την ευρύτερη πόλη. Από μεμονωμένα παραδείγματα κτιριακών δομών (μοντέλα), εξετάζονται πώς λειτουργούν σε υποσύνολα, και εν τέλει, στο συνολικό ιστό της πόλης.

 Η διερεύνηση στο επίπεδο των δωμάτων της πόλης, γεννά αδιάκοπα ερωτήματα. Είναι ο ανώτατος χώρος ικανός να ανταπεξέλθει στις ανάγκες της καθημερινότητας, ως ένας χώρος- υποδοχή για την καθιερωμένου τύπου, μορφή της σύγχρονης κατοικίας; Ο χώρος των δωμάτων της πόλης θα μπορούσε να έχει κάποια άλλη χρήση, πέρα από την γνωστή αποκλειστική χρήση που ξέρουμε;