Η παρούσα έρευνα ασχολείται με το ζήτημα των επεμβάσεων στους παραδοσιακούς οικισμούς το οποίο έχει απασχολήσει αρκετά την ελληνική αρχιτεκτονική  κοινότητα  τις  τελευταίες  δεκαετίες, γεγονός που αντανακλάται και στην πλειάδα των  διαφορετικών απόψεων που έχουν εκφραστεί και οι οποίες θέτουν τις βάσεις για την οικοδομική δραστηριότητα σε αυτούς.  Κάθε επέμβαση, είτε πρόκειται για αποκατάσταση, είτε για ανέγερση μιας σύγχρονης κατασκευής, γίνεται αυτομάτως τμήμα του εκάστοτε οικισμού συμπληρώνοντας το ψηφιδωτό της εικόνας του. 

Συγκεκριμένα, η έρευνα αναπτύσσεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος, γίνεται ιστορική αναφορά στους παραδοσιακούς οικισμούς όλης της χώρας που δημιουργήθηκαν και αναπτύχθηκαν κατά κύριο λόγο κατά την διάρκεια της Οθωμανικής διοίκησης του Ελλαδικού χώρου στην ύπαιθρο. Επιπλέον αναπτύσσεται η κρατική πολιτική που αφορά στο ισχύον θεσμικό πλαίσιο για τα σύνολα αυτά, στις κρατικές επεμβάσεις μέσω του ΕΟΤ και στα προγράμματα ενίσχυσής τους. Τέλος, γίνεται μνεία στις απόψεις περί των επεμβάσεων που απασχολούν τους μελετητές αλλά και σε κάποιες σημαντικές προτάσεις τους.

Στο δεύτερο μέρος, η έρευνα εστιάζει στους παραδοσιακούς οικισμούς του Πηλίου για τους οποίους γίνεται ιστορική αναδρομή, αναπτύσσεται το ισχύον θεσμικό τους πλαίσιο και αναλύεται η πολιτική των επεμβάσεων στις οποίες προέβη ο ΕΟΤ. Τέλος, επιλέγονται από τους οικισμούς των Μηλεών, της Βυζίτσας και των Πινακατών συγκεκριμένα υλοποιημένα παραδείγματα τα οποία αναλύονται και κατηγοριοποιούνται με κριτήρια την ογκοπλασία, την διάρθρωση του περιβάλλοντος χώρου, τα επιλεγμένα υλικά και τις επιμέρους λεπτομέρειές τους έχοντας ως θεωρητικό υπόβαθρο το πρώτο μέρος.