Το  συγκεκριμένο ερευνητικό θέμα ασχολείται με τη μελέτη και ανάλυση σύγχρονων παραδειγμάτων συλλογικής κατοικίας στον Ευρωπαϊκό χώρο που  υλοποιήθηκαν κατά τη δεκαετία του 1990 και μετά. Πιο αναλυτικά, τα  έργατης παρούσας έρευνας έχουν υλοποιηθεί στο χρονικό διάστημα 1994 και 2008. Πρόκειται για πολυώροφα κτήρια  που αποτελούν αντιπροσωπευτικά παραδείγματα της σύγχρονης συλλογικής κατοικίας καθώς πληρούν συγκεκριμένα κριτήρια που έθεσε η έρευνα. Τα συγκεκριμένα κτήρια έχουν δηλαδή επιλεχθεί με βάση τη  γενική γεωμετρική τους οργάνωση, την τυπολογική οργάνωση των επιμέρους κατοικιών  και των συλλογικών χώρων κάθε κτιριολογικής μονάδας, καθώς και το αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον που παρουσιάζουν. Παράλληλα επιχειρήθηκε ο προσδιορισμός ενός γενικού ορίου σχετικά με το ποια και ως ποιο βαθμό μια κατοικία μπορεί σήμερα να θεωρηθεί «συλλογική». Τα παραδείγματα συλλογικής κατοικίας που απασχόλησαν τη συγκεκριμένη έρευνα είναι κατοικίες που: α/ έχουν σχεδιαστεί και απευθυνθεί  σε συγκεκριμένες ομάδες χρηστών με κοινά ή συγκεκριμένα ειδικά χαρακτηριστικά, β/ έχουν υλοποιηθεί και δημιουργηθεί από τα περίφημα Baugruppen ή Buildings Cooperatives, και  γ/ μπορούν να φιλοξενήσουν ένα μεγάλο πλήθος ατόμων και είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε να ενισχύουν τη συλλογικότητα και την κοινωνικότητα μεταξύ των χρηστών τους μέσα από κοινοχρήστους χώρους.

Η συλλογική κατοικία δεν είναι ένας νέος τύπος κατοικίας που εμφανίστηκε ως απόρροια της σύγχρονης ζωής, αλλά είναι ένας τύπος κατοικίας που τα τελευταία χρόνια ξανακερδίζει έδαφος στην σύγχρονη αρχιτεκτονική για διαφόρους λόγους. Τα αίτια και οι λόγοι της δημοτικότητας του συγκεκριμένου μοντέλου κατοικίας σήμερα, έχουν την αφετηρία τους στο γεγονός ότι η κοινωνική δομή των περισσότερων χωρών έχει υποβληθεί σε  σημαντικές αλλαγές εξαιτίας κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών παραγόντων. Τα νέα μοντέλα οικογενειών και τρόπων ζωής που εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια, ο μέσος όρος ηλικίας του πληθυσμού των εύπορων ευρωπαϊκών χωρών που συνεχώς αυξάνεται, η έντονη αστικοποίηση των τελευταίων δεκαετιών, η έντονη κινητικότητα και ο έντονος τρόπος ζωής των πολιτών, καθώς και η αναζήτηση ενός είδους «ταυτότητας» σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο μέσα από το μοντέλο της συλλογικής κατοικίας είναι μερικοί από αυτούς τους λόγους. Εξετάζονται συνεπώς από το ερευνητικό οι αλλαγές και οι ομοιότητες που υφίσταται σήμερα το μοντέλο της συλλογικής κατοικίας.

Η συλλογική κατοικία σήμερα δίνει το δικαίωμα στο κάθε άτομο να καθορίσει την ζωή του μέσα στην  «κοινότητα» με ένα νέο στόχο: την ισορροπία ανάμεσα στο ατομικό και  στο δημόσιο συμφέρον. Σήμερα, το άτομο επιλέγει πόσο θέλει να συμμετάσχει και να εμπλακεί συλλογικά. Η συλλογικότητα ενισχύεται και ενθαρρύνεται μέσα από τη χρήση των κοινόχρηστων χώρων, αλλά παράλληλα η ιδιωτικότητα του κάθε ατόμου είναι σεβαστή και προφυλάσσεται.

Η συλλογική κατοικία δεν μπορεί πια να είναι αυστηρά τυποποιημένη ή αδιάφορη αρχιτεκτονικά, όπως συνέβαινε σε προηγούμενες δεκαετίες. Το άτομο αναζητά σε αυτήν μια αίσθηση «ταυτότητας»,  αλλά παράλληλα η ίδια πρέπει να διατηρεί και την ουδετερότητα της. Η ευελιξία και η προσαρμοστικότητα, η μεγάλη ποικιλία στον αριθμό, το σχήμα, το εμβαδόν και την τυπολογία των μονάδων κατοικιών μιας συλλογικής κατοικίας αποτελούν απαραίτητα και βασικά χαρακτηριστικά πλέον μιας σύγχρονης μονάδας κατοικιών.  Η συλλογική κατοικία σήμερα έρχεται να αντικαταστήσει και να αναλάβει το ρόλο της «γειτονιάς»,  ή και σε πολλές περιπτώσεις να τον αναβαθμίσει και να τον ενισχύσει, ενώ η πιθανή χωροθέτησή της  επιλέγεται με στόχο την ανάπτυξη και την αναβάθμιση της ευρύτερης περιοχής μέσα από τους νέους κατοίκους και τις χρήσεις που θα προσελκύσει.