Η παραλία είναι ένας υποδειγματικός δημόσιος χώρος, εξισωτικός και αυτορρυθμιζόμενος, χαρακτηριστικό δείγμα μαζικής αυτό-οργάνωσης. Η παρουσία του ανθρώπου εκεί τον μετάλλαξε από φυσικό τοπίο σε δημόσιο χώρο και καθόρισε την εικόνα του.

Ο άνθρωπος με διστακτικά βήματα προσέγγισε την παραλία, την εξημέρωσε μετά από χιλιετή απώθηση και όταν καθιέρωσε την παρουσία του εκεί, επιχείρησε την επαφή με το νερό. Από τότε επισκέπτεται συνεχώς την παραλία έχοντας φροντίσει πια να εμπλουτίσει τη διαμονή του με δράσεις που επινόησε στο πέρασμα του χρόνου. Η ειδοποιός διαφορά της παραλίας από κάθε άλλο δημόσιο χώρο είναι ο τρόπος με τον οποίο δρα κανείς εκεί, δηλαδή η ζωή που αναπτύσσεται, η οποία αν και δημόσια εμπεριέχει στοιχεία ιδιωτικότητας και ατομικότητας.

Η έρευνα αφορά τόσο κάποιες βιβλιογραφικές αναφορές, όσο και την επιτόπια παρατήρηση που επιδιώχθηκε σε παραλίες της Μαγνησίας. Η επιτόπια παρατήρηση εστιάστηκε στον τρόπο που δρουν οι λουόμενοι, στις κινήσεις και τις πράξεις τους και σε όσα αυτές μπορεί να κρύβουν και να εκπέμπουν. Τα έντεκα ενεργήματα που αναλύονται στην συγκεκριμένη μελέτη δεν είναι παρά εντοπισμοί που έγιναν κατά τις επισκέψεις στην παραλία. Η τμηματική αυτή προσέγγιση έχει στόχο να παρουσιάσει τη συνολική εικόνα της παραλίας, όπως αυτή ζωντανεύει μέσω των σωμάτων που την κατοικούν.

Παρατηρώντας λοιπόν τη ζωή στην παραλία, συλλέχθηκαν στοιχεία για τα διάφορα ενεργήματα που την εμπλουτίζουν:

εγκαθίσταμαι, ντύνομαι, γδύνομαι, απολαμβάνω, χαλαρώνω, μαυρίζω, παίζω, αθλούμαι, απαθανατίζω, γοητεύω, απεγκαθίσταμαι.

Ο δημόσιος αυτός χώρος που προορίζεται για τον ελεύθερο χρόνο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τα σώματα που τον αποτελούν. Τα σώματα αυτά αυτοσκηνοθετούνται μέσα σε ένα σκηνικό φυσικού τοπίου, κάτω από το βλέμμα των θεατών, δηλαδή των υπόλοιπων ηθοποιών. Αυτή είναι η σύγχρονη ανθρωπολογία της παραλίας.