Η παρούσα έρευνα προσεγγίζει τον τρόπο που συγκροτείται η συνολική εμπειρία του αρχιτεκτονικού χώρου μέσα από τις αισθήσεις του ανθρώπινου σώματος. Επιχειρείται η σύνταξη ενός τρόπου ανάγνωσης του χώρου που ανασύρεται από τα ήδη υπάρχοντα ¨προσόντα¨ και ιδιότητες του σώματος, τις αισθήσεις, σύνολο και φορέα των οποίων θεωρούμε το δέρμα.

Στα πλαίσια αυτής της θεώρησης, αντιμετωπίζουμε το σώμα σαν κέντρο του αντιληπτικού μας κόσμου και το ¨χρησιμοποιούμε¨ ως μέσο για την αποτύπωση μίας ¨βιωματικής¨ εμπειρίας.

Το εγχείρημα αυτό οργανώνεται με βάση τη δομή κάποιων αξόνων ανάλυσης που θέτουμε, όπως υφές-υλικότητα, φως, κίνηση μέσα στο χώρο (συνέχεια/ασυνέχεια-  μέσα/έξω), γεωμετρία των ορίων, τόπος, και χρόνος, και που αποτελούν την υλική έκφραση και κωδικοποίηση της ¨πολυ-αισθητηριακής¨ (multi-sensonry) εμπειρίας΄ ένα κώδικα επικοινωνίας και συνομιλίας του σώματος με το χώρο.

Η ερευνα εστιάζει στην ανάγνωση του εσωτερικου χώρου του Silkeborg Project με τους άξονες που θέσαμε και μέσα από μία προσπάθεια σωματικής χωρικής ερμηνείας που θα συνδέεται άμεσα με τη σχεδιαστική ερμηνεία του χώρου από τον αρχιτέκτονα Jorn Utzon΄ λαμβάνοντας υπόψη πάντα τη σύνδεση του αρχιτεκτονικού έργου με τα έργα που αυτό στεγάζει και τις έννοιες του πρωτογονισμού, της υλικότητας και φυσικότητας που τα διαπερνούν, και που είναι άλλωστε ένας από τους λόγους επιλογής του συγκεκριμένου project.

Κατά συνέπεια μελετάμε το αρχιτεκτονικό παράδειγμα μέσα από μία προσπάθεια σύνταξης αυτών των στοιχείων-μηχανισμών που μας επιτρέπουν να ¨βλέπουμε¨ το χώρο με την επ-αφή και συνειδητοποιούμε, για άλλη μία φορά, ότι το σώμα αποτελεί την κατάληξη και το κέντρο κάθε χώρου και γι’ αυτό θα έπρεπε να προσεγγίζεται σαν ένα ¨ενσαρκωμένο¨ παράγοντα κατά τη διαδικασία της δημιουργίας.