Ο κήπος εκτός από το να αποτελεί ένα χώρο γύρω από το σπίτι έχει και μια πιο βασική έννοια. Είναι καθρέφτης του εαυτού μας. Αντανακλά τις προσωπικές μας εμπειρίες. Από την αρχή της ανθρωπότητας μέχρι και σήμερα εκφραζόμαστε ο καθένας μας προσωπικά αλλά και ο εκάστοτε πολιτισμός μέσα από τους κήπους που έχουμε φτιάξει. Είναι εξωτερικός χώρος, σχετικά μικρός αναλογικά με το περιβάλλον στο οποίο ανήκει, και συνδέεται άμεσα με την τοποθεσία αυτή, με τη γύρω βλάστηση και τα υλικά. Ενσωματώνει τον χαρακτήρα των περιχώρων. Έχει διαφορετικές μορφές και χρήσεις ανάλογα με τον τόπο και την εποχή στην οποία ανήκει. Ετυμολογικά, η έννοια του κήπου συνδέεται άμεσα με την έννοια του περίκλειστου. Σε όλες τις γλώσσες οι λέξεις για τον κήπο έχουν τις ρίζες τους σε έννοιες που σημαίνουν περίκλειστο. Τη ρωμαϊκή εποχή, ένας ιταλός συγγραφέας, ο Cicero, όρισε τον κήπο ως «δεύτερη φύση». Η πρώτη είναι το φυσικό περιβάλλον, οπότε ο κήπος είναι η δεύτερη, λόγω της ανθρώπινης παρέμβασης. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό ο κόσμος μας αποτελείται από αυτή τη δεύτερη φύση, όπου η ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον περιορίζεται στο να καλυφτούν οι ανάγκες του ανθρώπου για επιβίωση και διαβίωση. Από τους αναγεννησιακούς συγγραφείς ο κήπος ορίστηκε ως «τρίτη φύση» αφού πλέον η ανθρώπινη παρέμβαση είναι μεγαλύτερη, ξεπερνάει τους λόγους επιβίωσης, και οι κήποι γίνονται πιο επιμελώς σχεδιασμένοι, και πιο πολύπλοκοι από τους αγροτικούς κήπους του Cicero. Οι φιλόσοφοι θεωρούν τον κήπο την έκφραση της ισορροπίας ανάμεσα στη φύση και τον έλεγχο του ανθρώπου πάνω σε αυτήν. Αποτελεί «φύση υπό έλεγχο» - μια ιδανική θεωρεία της κοινωνίας για το πώς θα έπρεπε να είναι και να φαίνεται η φύση. Στη θρησκεία ο κήπος αντιπροσωπεύει τον παράδεισο, την αρμονία, και ταυτόχρονα τον πειρασμό και την αμαρτία. Κοινωνικά ο κήπος έχει χρησιμοποιηθεί ως ένδειξη δύναμης. Οι θεωρητικοί της αρχιτεκτονικής έχουν χρησιμοποιήσει τους κήπους σαν μέρη κατάλληλα για να επινοήσουν νέες ιδέες, θεωρίες και οράματα. Οι αλλαγές στη δημόσια ζωή δημιούργησαν νέες μορφές κήπου. Επεκτάθηκε έξω από το σπίτι και τη γειτονιά για να γίνει μέρος του τοπίου της δουλειάς μας, του σχολείου, της φυλακής, του νοσοκομείου και του συνολικότερου τοπίου της πόλης. Ο κήπος αποτελεί εκτός από τα παραπάνω πηγή δράσης που απαιτεί άμεση και προσωπική ανάμειξη. Αυτή η διαδικασία έχει σημαντική κοινωνική και ψυχολογική επίδραση. Μας χαλαρώνει, μας διδάσκει, μας συνδέει με τη φύση. Υπάρχουν πολλές κατηγορίες κήπων και πριν ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε πρέπει να δούμε σε ποια από αυτές ανήκει ο κήπος μας ώστε να μπορούμε με τα κατάλληλα εργαλεία σχεδιασμού, ανάλογα με την περίπτωση, να εκφράσουμε καλύτερα τις ιδέες μας. Μετά η διαδικασία σχεδιασμού είναι η εξής : οργανώνουμε την κάτοψη μας, διαμορφώνουμε το έδαφος, τοποθετούμε στέγαστρα και στη συνέχεια κάνουμε την επιλογή των φυτών που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε. Η επιτυχία του σχεδιασμού έγκειται στο να επιλέξουμε τα σωστά υλικά, φυτά, και φωτισμούς ώστε το αποτέλεσμα να είναι αρμονικό καθόλη τη διάρκεια του χρόνου.