Στην καθημερινότητα του ο άνθρωπος είχε την ανάγκη να εισάγει και να δημιουργήσει καταστάσεις και περιβάλλοντα στα οποία ο ίδιος θα μπορούσε να μεταφέρει τον προσωπικό του χώρο και να οικειοποιείται το περιβάλλον γύρω του. Τα περιβάλλοντα αυτά θα μπορούσαν να είναι από ένα σπίτι που μεταφέρει στην πλάτη του μέχρι και το ρούχο το οποίο φοράει. Το βασικό αρχέτυπο που δημιούργησε αυτή την κουλτούρα είναι η αρχιτεκτονική των λαών στις αρχές του αιώνα μας, η οποία εξελίχθηκε με την προσθήκη στοιχείων από τη σύγχρονη αρχιτεκτονική έτσι ώστε να δημιουργηθούν περιβάλλοντα, ικανά να μεταφερθούν και τις περισσότερες φορές να καλύπτούν τις βασικές ανάγκες του χρήστη. Τα περιβάλλοντα αυτά σχεδιάστηκαν βασισμένα σε ανθρωποκεντρικές μετρήσεις όσον αφορά τις διαστάσεις τους. Η κουλτούρα αυτή ονομάστηκε totalfurnishing, δηλαδή ολοκληρωτικός σχεδιασμός. Βασικός στόχος των ανθρώπων που ασχολήθηκαν με την κατασκευή τέτοιων περιβάλλοντων ήταν να δώσουν μια μινιμαλιστική μορφή, πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και τον υπερσχεδιασμό τους.
Οι βασικές αρχές που διέπουν τις κατασκευές αυτές είναι κοινές με αυτές που συναντάμε στις καλύβες νομαδικών λαών όπως είναι οι Σαρακατσάνοι. Τα κύρια χαρακτηριστικά τους είναι ο εφήμερος τους χαρακτήρας, η δυνατότητα να αποσυναρμολούνται και να μεταφέρονται οπουδήποτε και η ικανότητα να λειτουργούν ανεξάρτητα από το υπόλοιπο περιβάλλον. Κινητήριος δύναμη στην εξέλιξη τους αποτέλεσαι η προσπάθεια του ανθρώπου να εξερευνήσει και να κατακτήσει το διάστημα. Τότε για πρώτη φορά συναντούμε κατασκευές-διαστημικές βολίδες ικανές να προσαρμοστούν σε ένα νέο περιβάλλον και να προστατέψουν τον άνθρωπο. Ο τρόπος δημιουργίας της διαστημικής βολίδας επηρέασε αρχιτέκτονες της εποχής εκείνης αλλά και σύγχρονους ώστε να εισάγουν στα έργα τους αντίστοιχες μεθόδους και τεχνικές.
Τα περιβάλλοντα αυτά είναι κατασκευές μικρής κλίμακας και αποτελούν τα πιο αντιπροσωπευτικά αρχιτεκτονικά δείγματα της μέγιστης αξιοποίησης του ελάχιστου χώρου. Οι μονάδες αυτές εισβάλλουν στα αστικά κέντρα και πολλές φορές γίνονται παράσιτα της ήδη υπάρχουσας αρχιτεκτονικής. Μπερδεύουν τους κώδικες, ανακατεύουν παροδικά και μεταφράζουν ελεύθερα τις παραδοσιακές ιδέες του πώς συνίσταται ο δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος. Βασικές ιδιότητες τους είναι η χρονικότητα, η ευελιξία, η ανακυκλωσιμότητα, η ικανότητα να ενεργοποιεί ένα κενό, η συμβιωτική της σχέση με το δεδομένο περιβάλλον και η σχετική αυτονομία της.
Βρισκόμαστε στην εποχή της μετάβασης από την παραγωγή στην κατανάλωση, από την προτεραιότητα της αρχιτεκτονικής δομής, σε εκείνη της εικόνας, της διαφήμισης και της διακόσμησης. Η εικόνα από μόνη της αποτελεί εμπόρευμα από τη στιγμή που για την παραγωγή και την ανταλλαγή της απαιτούνται τόσο μέσα παραγωγής, όσο και εργασία. Η επικοινωνία του ανθρώπου λοιπόν με την εικόνα, ανάγεται σε αυτοδύναμη αξία η οποία εγγυάται ότι τα πάντα είναι ανταλλάξιμα κι αυτό γιατί η εικόνα έχει περιβάλλει τα πάντα και τα έχει υποτάξει στη λογική της χρησιμοθηρίας. Πλέον η ανάγκη για κάποιο προϊόν έχει να κάνει περισσότερο με τη μόδα, το lifestyleκαι το fun, παρά με την ίδια την ανάγκη για αυτό. Ένα προϊόν οφείλει, λόγω του ανταγωνισμού, να έχει ξεχωριστό σχεδιασμό. Αρκεί μια επώνυμη υπογραφή για να το κάνει μόδα ή να το κάνει έκθεμα σε κάποιο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.Τα αντικείμενα και τα προϊόντα έχουνε χάσει την υλικότητα τους. Το κινητό περιβάλλον γίνεται άυλο και φαντασιακό. Τα αντικείμενα έχουνε αντικατασταθεί από το totalfurnishingόπου οι θεωρίες και οι κανόνες που το διέπουν δεν έχουν υλική υπόσταση.