Αν ο αρχιτεκτονικός χώρος νοείται ως η προβολή της επιθυμητής εικόνας που έχει ο άνθρωπος  για το περιβάλλον του, τότε ο δημόσιος είναι η προβολή του κοινωνικού γίγνεσθαι, καθώς σε αυτόν οι πολίτες σκέφτονται, κρίνουν, αποφασίζουν και μετασχηματίζουν θεσμούς.

Μέσα από τα παρακάτω παραδείγματα ανιχνεύεται ο άμεσα πολυδιάστατος ρόλος και η αναγνωριστική/καθοριστική σπουδαιότητα της σκάλας στην σύσταση του αρχιτεκτονικού χώρου και ως συνέπεια στον  αρχιτεκτονικό σχεδιασμό.

Η Cordonata στο Καπιτώλιο είναι σχεδιασμένη για να επισημάνει τη σπουδαιότητα της πλατείας. Ο επισκέπτης καλείται να βιώσει τον αρχιτεκτονικό χώρο περισσότερο μέσω της νόησης. Οι οπτικές απάτες της συνθέσεως προκαλούν την αντιληπτική του ικανότητα παραλλάσσοντας τα πραγματικά μεγέθη του αρχιτεκτονικού χώρου.

Αντιθέτως, στη Scalinatadella Trinitaο επισκέπτης αντιλαμβάνεται το χώρο περισσότερο με τις αισθήσεις του. Η κλίμακα ενοποιείται με τον περιβάλλοντα χώρο, παύει να λειτουργεί ως σκάλα εισόδου της εκκλησίας και αποκτά το δικό της αυτόνομο χαρακτήρα.

Η κλίμακα εισόδου της Grande Arche, αν και αποτελεί τη συνέχεια και το τέρμα της Parvis, της μεγάλης πλατείας που σχεδιάστηκε σύμφωνα με τις νεότερες θεωρίες της πολεοδομίας για τις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, συγκεντρώνει μικρότερο αριθμό επισκεπτών. Αυτό οφείλεται τόσο στην απόσταση από το κέντρο της πόλης όσο στην ίδια τη διαμόρφωση της πλατείας, και πάντως λιγότερο στο ίδιο το αρχιτεκτόνημα. Παρόλα αυτά, σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο χώρο της πλατείας, πλήθος επισκεπτών συναθροίζεται στις βαθμίδες της Arche που ατενίζουν στο βάθος του ιστορικού άξονα.

Όπως από την κλίμακα της Grande Arche ο επισκέπτης αντιλαμβάνεται την ιστορική συνέχεια της πόλης έτσι και από την κλιμακωτή οροφή του ιστορικού μουσείου της Osaka αισθάνεται τη μακραίωνη ιστορία του ιαπωνικού λαού. Η κλιμακωτή οροφή μετατρέπεται σε θεωρείο ενατένισης και παρατήρησης του αρχαιολογικού πάρκου. Αναπτύσσεται δε ελεύθερα στο φυσικό τοπίο παραπέμποντας στις κλιμακωτές διαμορφώσεις των αρχαίων θεάτρων.