Η έρευνα αυτή ξεκινά με μία ξενάγηση σε όλα τα ιδιαίτερα πολεοδομικά, μορφολογικά, αρχιτεκτονικά και κατασκευαστικά στοιχεία που διαμόρφωσαν, κατά το παρελθόν, την εικόνα ενός ορεινού πηλιορείτικου οικισμού. Γίνεται μία καταγραφή και ανάλυση των στοιχείων αυτών καθώς και της εξελικτικής πορεία τους μέχρι τα τέλη του 19^ου αιώνα. Η παρουσίασή τους γίνεται μέσα από μία συγκεκριμένη περιοχή που εντοπίζεται στον ορεινό οικισμό της Μακρινίτσας. Η περιοχή αυτή είναι ουσιαστικά μία διαδρομή η οποία συνδέει δύο πλατείες και κατ’ επέκταση δύο συνοικίες της Μακρινίτσας, τη συνοικία του Αγ-Ιωάννη και της Αγ. Τριάδας. Βέβαια, η μελέτη δεν θα ήταν λογικό να σταθεί μόνο σε αυτήν την περιοχή, αποκόβοντάς την από το υπόλοιπο Πήλιο.

 Στη συνέχεια, η έρευνα μεταφέρεται στο σήμερα, με προεκτάσεις και στο αύριο. Σεαυτή τη μελέτη, οι παρατηρήσεις, οι σκέψεις και οι προβληματισμοί ξεφεύγουν ακόμη περισσότερο από τα όρια της περιοχής μελέτης και της Μακρινίτσας. Εξετάζονται κυρίως ζητήματα όπως· πως ξεχωρίζουν οι παλιές κατασκευές από τις καινούργιες, ποια λογική υιοθετείται πλέον για τη διαμόρφωση των νεόδμητων κτιρίων, ποιες είναι οι συνέπειες των σημερινών παρεμβάσεων στην εικόνα των οικισμών του Πηλίου και του φυσικού του περιβάλλοντος κ.τ.λ.. Σε αυτό το σημείο, σημαντικό ρόλο θα διαπιστώσουμε ότι παίζουν οι Ειδικοί Όροι Δόμησης, με κανονισμούς που οδηγούν πολλές φορές σε αρνητικά αποτελέσματα αλλοιώνοντας τη φυσιογνωμία του Πηλίου και των οικισμών του. Επιπλέον, υπό το βάρος της ‘παράδοσης’ που φέρουν οι πηλιορείτικοι οικισμοί, θα λέγαμε ότι έχει κατασκευαστεί για αυτούς η εντύπωση ενός ειδυλλιακού παρελθόντος με ανάλογους όρους και περιορισμούς δόμησης.

 Η στείρα αναπαραγωγή μορφών του παρελθόντος μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα που τελικά εκφυλίζουν την ‘παράδοση’ που ισχυρίζονται ότι αντιγράφουν. Δε χρειάζεται να τονιστεί ότι η κριτική αυτή δεν αφορά στην άρνηση των μορφών του παρελθόντος ως αφετηρίες έμπνευσης. Η υιοθέτηση του παρελθόντος, όταν κατανοείται σωστά, μπορεί να αποδώσει μία αναλογική σύνθεση και όχι κατ’ ανάγκη ομοίωμα. Το κύριο αρνητικό γνώρισμα της νεοπαραδοσιακής αρχιτεκτονικής, που απορρέει, συνήθως από την απουσία βαθύτερης κατανόησης της ιστορικής τυπολογίας, αφορά στο ότι περιορίζεται σε μία επιδερμική διακόσμηση της κατασκευής. Το καινούργιο δεν καλείται να αντιγράψει ή να απορρίψει το παλιό. Η σχέση του παρελθόντος με τη νεωτερικότητα θα πρέπει να εκφράζεται μέσα από θέση, αντίθεση και τελικά σύνθεση.  

 Στην ουσία όλο το ερευνητικό περιστρέφεται γύρω από αυτά τα θέματα– και όχι μόνο – εξετάζοντας και άλλα που παραμένουν σε επίπεδο απλών παρατηρήσεων για μία πολύπλευρη προσέγγιση του ζητήματος της διαχρονικής πορείας ενός πηλιορείτικου οικισμού.