Τίποτα δεν συμβαίνει στην φύση, το οποίο να μην εμφανίζει κάποια σχέση με το όλον.Οι εμπειρικές ενδείξεις μπορεί να φαίνονται απολύτως απομονωμένες. Μπορεί πιθανά να βλέπουμε τις δράσεις μας, απλά απομονωμένα δεδομένα, αλλά δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι στην πραγματικότητα απομονωμένα. Το ερώτημα είναι: πώς μπορούμε να ανακαλύψουμε την σχέση μεταξύ αυτών των φαινομένων-γεγονότων;......Πάνω από όλα, πρέπει να θυμόμαστε ότι τίποτα το οποίο υπάρχει ή έρχεται στην ζωή, διαρκεί ή περνά, μπορεί να θεωρηθεί ως απολύτως απομονωμένο και καθολικά ανόθευτο. Ένα πράγμα, πάντοτε εμποτίζεται, συνοδεύεται, καλύπτεται ή εμπερικλείεται από ένα άλλο και παράγει δράσεις τις οποίες συντηρεί. Και όταν τόσα πράγματα συμβαίνουν το ένα μέσα από το άλλο, πού είμαστε εμείς για να βρούμε ποιό κυβερνά και ποιό υπηρετεί, ποιό καθοδηγεί και ποιό ακολουθεί; 

Johamm Wolfgang von Goethe, 1792

Η αρχιτεκτονική αποτελεί μία σύμπραξη τεχνών, επιστημών και συμβάντων τα οποία κινούνται με βάση τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Το ερευνητικό αυτό θέμα, συνδυάζει την ανθρώπινη ύπαρξη με την βιολογία, τα μαθηματικά, καθώς επίσης την θεολογία και τον ψηφιακό σχεδιασμό με την φύση και τους ζώντες οργανισμούς που μας περιβάλλουν, έχοντας ως κεντρικό πυρήνα, τον ρόλο του σύγχρονου αρχιτέκτονα και τις παραμέτρους που πρέπει να παρατηρεί και να λαμβάνει υπόψιν του στην διαδικασία σχεδιασμού. Ταυτόχρονα, όπως αναφέρει και ο Johamm Wolfgang von Goethe, ότι τίποτα δεν μπορεί να συμβεί στην φύση χωρίς να επηρεάσει το σύνολο, έτσι και ο σύγχρονος και μελλοντικός αρχιτέκτονας δρα συλλογικά, μέσα σε ένα πολυεπιστημονικό περιβάλλον. Έτσι, ο ίδιος αποτελεί μία μονάδα, η οποία επηρεάζει και επηρεάζεται από τις γειτονικές της. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο αρχιτέκτονας συνδυάζει την ατομική έκφραση μέσα από μία συλλογική προσέγγιση. Το συλλογικό πεδίο δράσης, είναι το εργαστήριό τους, στο οποίο λαμβάνουν χώρα, τόσο ψηφιακές όσο και αναλογικές διενέργειες. Το εργαστήριο μπορεί να είναι δυνητικά και τοπολογικά επεκτάσιμο, καθώς αυτό αποτελείται από κόμβους που μπορεί είτε να βρίσκονται στο Internet, είτε στο κινητό τηλέφωνο, είτε ακόμα και στον υπολογιστή. Το δίκτυο που σχηματίζεται, αποτελεί ένα transaction space ή χώρο διενεργειών, όπου λαμβάνει χώρα ο συλλογικός σχεδιασμός. Η συγκέντρωση των μονάδων, είναι εξαρτημένη από τον χώρο και αντιστρόφως. Η δράση τους μεταβάλλεται βάση του χώρου και αμφίδρομα, ο χώρος μεταβάλλεται βάση της μαζικής δράσης που παράγεται. Το εργαστήριο αποτελεί ένα χώρο διεπαφής των μονάδων. Ταυτόχρονα, ο όγκος δεδομένων που συγκεντρώνεται δημιουργεί μία τράπεζα πληροφοριών, όπου ο ρόλος της κάθε μονάδας είναι να παίρνει από εκεί και να δίνει μετεπεξεργασμένα δεδομένα πίσω. Η αμφίδρομη αυτή “διαπραγματευτική” σχέση που αναπτύσσεται στην ομάδα, αποτελεί την “διενέργεια” - “transaction”.

Η σύγχρονη και μελλοντική αρχιτεκτονική, παράγεται μέσα σε αυτό το περιβάλλον διενέργειας, από την πολυεπιστημονική σύμπραξη, η οποία μπορεί να λειτουργεί με βάση την “συλλογική νοημοσύνη”, όμοια με ένα σμήνος και σε πραγματικό χρόνο. Το σμήνος μπορεί να έχει δύο έννοιες: είτε χωρικά την έννοια της συγκέντρωσης, είτε κοινωνικά την έννοια της επικοινωνίας και  της αλληλεπίδρασης. Σμήνος. Μάζα. Συγκέντρωση. Συλλογικότητα. Αλληλεπίδραση. Επικοινωνία. Οι ορισμοί αυτοί μπορεί να έχουν εφαρμογή σε πολλαπλά επίπεδα και τομείς και να εξηγούν φαινόμενα που μπορεί να φαίνονται τυχαία. Οι εφαρμογές ποικίλουν τόσο σε κλίμακα όσο και σε κοινωνικό, τοπικό, επιστημονικό και χωρικό επίπεδο. Οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους. Τα κτίρια επικοινωνούν μεταξύ τους. Οι άνθρωποι επικοινωνούν με τα κτίρια. Τα μέρη των κτιρίων επικοινωνούν μεταξύ τους. Όλοι είναι μέλη του σμήνους.

“Συλλογική νοημοσύνη”, λοιπόν, σύμφωνα με την ερευνητική μας πορεία, αποτελεί, μία διαδικασία αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον. Αν επικεντρώναμε στον ρόλο του σύγχρονου και μελλοντικού αρχιτέκτονα, η συλλογική νοημοσύνη του, θα ήταν ο τρόπος που λαμβάνει τα δεδομένα από την πόλη, συνολικά. Με βάση λοιπόν την βιολογία, την οικολογία, την τέχνη, η οποία μπορεί να προηγείται σε πολλές περιπτώσεις της αρχιτεκτονικής, αλλά και κάθε είδους δεδομένα που μπορούν να απαντήσουν σε κάποιες εκφάνσεις του προβλήματος, ο αρχιτέκτονας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορεί να δρα και να διαδρά, μέσω του έργου του και προσαρμοσμένος στους κανόνες, τόσο με την αστική πολυπλοκότητα όσο και με τα ανθρώπινα συναισθήματα. Η συγκέντρωση, συνάρθρωση και συνέχεια, που δημιουργεί ο αρχιτέκτονας στις αρχικά ασύνδετες και τυχαίες, σύμφωνα με τον Goetheπληροφορίες, μπορεί να οδηγήσουν στην δημιουργία ενός νέου μοντέλου, ενός νέου παιχνιδιού, στο οποίο συμμετέχει τόσο ο ίδιος όσο και ο χρήστης, με βάση προγραμματισμένους κανόνες. Η χωρική παραμετροποίηση και η συνέχεια αποτελούν βασικούς κανόνες του παιχνιδιού. Το ίδιο όμως το παιχνίδι αλληλεπιδρά και με τα γειτονικά του, όπως οι κόμβοι ενός σμήνους, μεταβάλλοντας τελικά το σύνολο. Τα κτίρια και συνολικά η πόλη, αλλάζουν καθημερινά, ακολουθώντας την ροή των δεδομένων που λαμβάνουν. Ο άνθρωπος μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ως μονάδα αρχικά και έπειτα ως μέρος του συνόλου και αλληλεπιδρώντας με αυτό, επαναπροσδιορίζει συνεχώς, και πάντα μέσα στα ελαστικά πλαίσια των κανόνων, τις ιδιότητες του πεδίου επιρροής του, ενώ ταυτόχρονα η πόλη αντιδρά, μέσα σε ένα αμφίδρομο σύστημα σχέσεων.