Η επιχείρηση μιας διάρρηξης βασίζεται στην επιτυχή πρόσβαση προς το στόχο και στην συγκάλυψη της διαδικασίας όσο αυτή βρίσκεται σε εξέλιξη. Ένα εγχειρίδιο για εναν επίδοξο κλέφτη θα περιλάμβανε απαραίτητα τεχνικές απόκρυψης και παραλλαγής όσο και προσανατολισμού, παραβίασης τοίχων, παραθύρων και κλειδαριών. Οι τεχνικές αυτές συνιστούν τακτικές εξαπάτησης του βλέμματος (μέσω του camouflage) και διάνοιξης διόδων μέσα σε δομημένα περιβάλλοντα, που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν το ρόλο ενός εργαλείου ανάγνωσης και σχεδιασμού του κτιστού χώρου.

 Οι λεπτομέρειες κατασκευής κρυφών εισόδων σε μυστικά δωμάτια και διόδους, εστιάζουν πάνω σε αρθρωτούς μηχανισμούς και κάλυπτρα, ορίζοντας τέλειες εφαρμογές χωρίς εμφανείς αρμούς. Η σκηνοθεσία αυτή, η οποία αναμένει την παρατήρηση της από έξω, από τη μία –σωστή- πλευρά, δημιουργεί ένα χώρο εσωτερικό, κρυφό στην προκειμένη περίπτωση, αλλά και κάθε φορά.

 Στο σχέδιο δράσης για μία ληστεία, προκειμένου να προσεγγίσουμε το στόχο χρειαζόμαστε ένα άνοιγμα στο κέλυφος της τράπεζας και στη συνέχεια του χρηματοκιβωτίου. Η διάνοιξη ενός περάσματος προς ένα εσωτερικό, εν προκειμένω μέσα στο χρηματοκιβώτιο, αμφισβητεί την ικανότητα του να ασφαλίζει. Στο καινούριο συντακτικό που δημιουργεί η ενέργεια αυτή, ο τοίχος μετατρέπεται από εμπόδιο σε είσοδο. Παρόμοιες τεχνικές εισβολής παρατηρούνται σε σύγχρονες τακτικές στρατιωτικών επεμβάσεων, όπως για παράδειγμα του ισραηλινού στρατού στη λωρίδα της Γάζας. Οι χειρουργικές επεμβάσεις που επιχειρεί στα κτίρια για να πλήξει στρατιωτικούς στόχους, δημιουργούν ένα  «κόσμο απεριόριστης ρευστότητας» ,αφαιρώντας από τους κτιστούς χώρους την ιδιότητα τους να εσωκλείουν.

 Η «α-τοίχηση του τοίχου» κατά τον Eyal Weizman , τα σκαψίματα και οι τομές του Gordon Matta-Clark και η διάρρηξη της τράπεζας από τον επίδοξο κλέφτη, συνιστούν μία βίαιη επέμβαση πάνω στο κτιστό.  Κεντρικό ρόλο στις βίαιες διεισδύσεις έχει το κατώφλι, το σημείο όπου γίνεται μία απότομη μετάβαση από έξω μέσα και αντίστροφα.