Η συνειρμική αυτή περιήγηση πραγματώθηκε μέσω της επιλογής κάποιων κομβικών παραδειγμάτων που εξυπηρέτησαν τη ροή της ερμηνευτικής προσέγγισης και της αφήγησης, προσάπτοντάς της παράλληλα έναν αποδεικτικό χαρακτήρα. Ο αριθμός των παραδειγμάτων θα μπορούσε να είναι ανεξάντλητος, μέσω της επιλογής μας, αποτυπώνεται η δική μας αποσπασματική οπτική για τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη σχέση του ορατού με το αόρατο. Ο μηχανισμός εμφάνισης, ή εξαφάνισης, είναι προϊόν του τρόπου λειτουργίας αυτού του δίπολου, που κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο και μελετάται σε κάθε σταθμό της διαδρομής μας. Αυτός μετατρέπει κάτι σε ορατό, ή αόρατο, και κατ’ επέκταση το εμφανίζει ή το εξαφανίζει.

 Μέσω των παραδειγμάτων που μελετήθηκαν διερευνήθηκε η ύπαρξη και οι δυνατότητες αυτού του μηχανισμού. Αναλόγως με τις προσδοκίες του εκάστοτε δημιουργού, είτε εκούσια είτε ακούσια, προσδίδει μια συγκεκριμένη ταυτότητα σε κάθε έργο. Αναγνωρίζοντας πρωτίστως την ύπαρξή του, και δευτερευόντως τη λειτουργία του, μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο σχεδιασμού, ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς της επιθυμίας και αυξάνοντας την γοητεία της αρχιτεκτονικής. Εμφανίζοντας και εξαφανίζοντας, θέτοντας στο επίκεντρο τον παρατηρητή ή το αντικείμενο παρατήρησης κατά βούληση, δημιουργείται ένα πλούσιο και δημιουργικό παιχνίδι σχεδιασμού, ανάμεσα στο τι πραγματικά είναι κάτι και πως φαίνεται.