Από τις αρχές του 20^ου αιώνα, πολλοί αρχιτέκτονες έχουν εκφράσει τις απόψεις τους για τον διάκοσμο και την διακόσμηση γενικότερα.

Πρώτος ο AdolfLoos, αποκηρύσσει τον διάκοσμο και δημιουργεί χώρους κατοίκησης χωρίς «περιττές» υπερβολές, με λιτή επίπλωση και με ανοίγματα που «οδηγούν» το βλέμμα στην φύση ή στην πόλη.

Την άποψη του AdolfLoosυιοθέτησαν και άλλοι αρχιτέκτονες, αλλά υπήρξαν και κάποιοι που αντιτάχθηκαν όπως ο αρχιτέκτονας G.Semperκαι ο κοινωνιολόγος Simmelπου θεωρούν τη διακόσμηση απαραίτητη ως μέσο ανάδειξης κοινωνικής θέσης του ιδιοκτήτη.

Η σχολή του Bauhaus, με κύριο εκφραστή της τον W.Gropius, υποστήριξε πως η αρχιτεκτονική αφορά όλο τον κόσμο και την προσάρμοσε στο εργασιακό ήθος και την οικονομική κατάσταση της εργατικής τάξης. Δημιούργησε δηλαδή, διακόσμηση χωρίς πολυτελή υλικά ή άλλες πομπώδεις φλυαρίες.

Στο ίδιο πνεύμα κινήθηκε η αρχιτέκτονας GreteSchutte-Lihotzkyκαι δημιούργησε την Κουζίνα της Φρανκφούρτης, μια κουζίνα που απαιτεί τον μικρότερο δυνατό χώρο και τη μικρότερη προσπάθεια του χρήστη.

Χώρους και κτίρια με απλές δομές, χωρίς στυλιστικές ακρότητες σχεδίασαν και οι αρχιτέκτονες  L.Kahn, E.Saarinen, F.L.Wrightκ.ά.

Ο MiesvanDeRoheακολούθησε το ρεύμα της εποχής και δημιούργησε χώρους «εξιδανικευμένα» απλούς, με λιτή επίπλωση.

Με την αλλαγή των δεκαετιών και την αναβάθμιση της ζωής του μέσου Αμερικανού, παρατηρείται μια στροφή στην πολυτέλεια που ορίζεται από τα massmediaκαι την popαισθητική. Αυτή η στροφή καταγράφεται από τον R.Venturiστο βιβλίο του “LearningfromLasVegas”.

Oδιαχωρισμός του χρήστη σε ενεργητικό και παθητικό γίνεται από τον W.Benjaminκαι ορίζει παθητικό τον χρήστη που ασπάζεται «ευλαβικά» τον σχεδιασμό του αρχιτέκτονα, και ενεργό τον χρήστη που συμμετέχει στη διαδικασία του σχεδιασμού.

Ο P.Collins, η E.DeGoryκ.ά. προτείνουν την ευελιξία στον σχεδιασμό ως μέσο «ενεργοποίησης» του χρήστη, κάτι που μπορεί να επιτευχθεί με την ελεύθερη κάτοψη που συναντάται στα έργα των W.Alsop, LeCorbusier, MiesvanDeRohe, P.Eisenman, Libeskind, κ.ά.

Το κίνημα της Καταστασιακής Διεθνούς, προέτρεψε τον χρήστη να γίνει ενεργός και να αναλάβει την ευθύνη του σχεδιασμού. Οι καταστασιακοί υποστηρίζουν πως ο «Θάνατος του Αρχιτέκτονα» ξεκινά με την γέννηση του χρήστη. Με αυτόν τον σκοπό σχεδιάστηκε το YokohamaPortTerminaτων FOA, και το ParkdelaVilletteκαι το LeFresnoyNationalStudioforContemporaryArtsτου Tschumi.

Διακοσμητικό ρόλο όμως, μπορεί να αποκτήσουν και οι καιρικές συνθήκες, όπως και η σύγχρονη τεχνολογία μπορεί να αποτελέσει σχεδιαστικό παράγοντα. Παράδειγμα της πρώτης κατηγορίας αποτελεί το Blurbuilding, των Dillerκαι Scofidio, ενώ παράδειγμα της δεύτερης κατηγορίας είναι το βιβλίο “Electroclimates” των Dunneκαι Raby.

Το InstituteoftheIllegalArchitects(ΙΙΑ), προτείνει ένα υβρίδιο παραγωγού και χρήστη που θα αποφασίζει στον σχεδιασμό, μια άποψη που ασπάστηκε το RoyalInstituteofBritishArchitects(RIBA) και ταυτόχρονα υποστήριξε τη συμμετοχή του αρχιτέκτονα σε ένα γενικότερο αστικό σχεδιασμό που εφαρμόστηκε χωρίς τα επιθυμητά αποτελέσματα κάθε φορά.

Στη μετα-μοντέρνα εποχή προέκυψε το ερώτημα αν και πόσο ο αρχιτέκτονας μπορεί να γίνει πρωτοπόρος και την απάντηση έδωσε ο P.Starkόταν κλήθηκε να διακοσμήσει το γραφείο του F.Mitterandκαθώς «αναθεώρησε» την διακόσμηση δημιουργώντας μια νέα και σύγχρονη αισθητική.

Η μετα-μοντέρνα εποχή είναι η εποχή της εικόνας. Η λειτουργία των εικόνων οδήγησε στον επαναπροσδιορισμό της αρχιτεκτονικής δημιουργώντας μια «λαϊκή» και υποβαθμισμένη αρχιτεκτονική που εντάχθηκε στη μαζική κουλτούρα.

Η αλυσίδα καταστημάτων επίπλων ΙΚΕΑ εκφράζει τη μαζική κουλτούρα με λύσεις επίπλωσης με μικρό κόστος αλλά μοντέρνο σχεδιασμό. Το φαινόμενο ΙΚΕΑ εξαπλώνεται συνεχώς, προωθώντας μια παγκόσμια διακόσμηση για όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης και κοινωνικής θέσης.

Από τη μαζική κουλτούρα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει η τηλεόραση και ο Τύπος που τις τελευταίες δεκαετίες συμπεριέλαβαν στους τομείς ενδιαφέροντος τους και την διακόσμηση. Περιοδικά, βιβλία, ένθετα και εκπομπές διακόσμησης αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, δημιουργώντας ένα νέο τύπο οικιστικού σχεδιασμού, την τηλε-διακόσμηση, αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης μαζικής κουλτούρας.