Το ερευνητικό θέμα εξετάζει μια, εκτός της συμβατικής νομιμότητας, μορφή κατοίκησης. Διερευνώντας αρχικά, τις έννοιες της ουτοπίας και της μικρο-ουτοπίας, η εναλλακτική αυτή κατοίκηση, η Αυτοδιαχειριζόμενη Εστία (Α.Ε.), θεωρούμε ότι αποτελεί ένα είδος μικρο-ουτοπικής πρακτικής, μία νησίδα, έναν κατοικήσιμο θύλακα, μέσα στη σύγχρονη κοινωνία. Μ’ αυτήν την έννοια, διαμορφώνονται Προσωρινές Αυτόνομες Ζώνες, μικροκοινωνίες, οι οποίες τίθενται στο περιθώριο και βρίσκονται σε καθεστώς και δυναμική ‘κατάστασης εξαίρεσης’. Τέτοιου είδους τόποι είναι θεμελιώδεις και απαραίτητοι για μία πόλη, η οποία μέσα από τις αντιφάσεις της, δομεί τη σύγχρονη πραγματικότητα.

 Η ύπαρξη της Α.Ε. προϋποθέτει την οικειοποίηση άδειων ή εγκαταλειμμένων κτιρίων. Αποτελεί ένα πειραματικό κοινωνικό εργαστήρι, στο οποίο συνδιαλέγονται  ο συλλογικός τρόπος ζωής με τις μη ιεραρχικές δομές, για την πραγμάτωση ενός άλλου είδους καθημερινής εμπειρίας. Η άμεση (χωρίς παρεμβολές) αποκωδικοποίηση των καθημερινών αναγκών, γεννά μια σειρά νέων χωρικών καταστάσεων και εμπειριών. Μια συνεχής μεταλλασόμενη αρχιτεκτονική, απαλλαγμένη από τους θεσπισμένους ρόλους του ‘αρχιτέκτονα’ και του ‘designer’, μας επιτρέπει να εντοπίσουμε μια αδιάκοπη σχέση αλληλεπίδρασης μεταξύ του γεγονότος και του χώρου/ μεταξύ της κατοίκησης και της καθημερινής εμπειρίας .