Η εργασία διερευνά το οικιακό πρότυπο και τις χωρικές του ποιότητες, με κυριότερη αυτών του δημοσίου και του ιδιωτικού, σε δύο διαφορετικές εποχές. Σκόπιμο, λοιπόν, κρίνεται το δίπολο δημόσιο-ιδιωτικό στη σύγχρονη δυτικού τύπου κατοίκηση να εξετασθεί συγκριτικά με μια παρελθούσα εποχή. Η έρευνα επικεντρώνεται σε δύο βασικές περιόδους της ιστορίας, τη ρωμαϊκή αρχαιότητα και τη μοντέρνα περίοδο (αρχές του 20ου αιώνα), επιδιώκοντας έτσι τον εντοπισμό σημείων απόκλισης, αλλά και σύγκλισης μεταξύ τους. Η αφορμή και ο συνδετικός κρίκος των δύο περιόδων αποτελεί ο αρχιτέκτονας του μοντερνισμού Adolf Loos, καθώς ερμηνευτές του αποδίδουν τον χαρακτηρισμό «Roman Loos». Αντιπροσωπευτικές κατοικίες από την πόλη της Πομπηίας και το έργο του Loos χρησιμοποιούνται ως παραδείγματα ανάλυσης της αντιληπτικής εμπειρίας του επισκέπτη (ξένου) στο εσωτερικό τους. Μέσω αυτής της εμπειρίας γίνονται κατανοητές οι χωρικές σχέσεις που αναπτύσσονται στην οικία, αλλά και οι σχέσεις μεταξύ κοινωνικών ομάδων σε μια προσπάθεια ιεράρχησης και απόδοσης ρόλων, σε συνάρτηση πάντα με κοινωνικά και πολιτιστικά πρότυπα της κάθε εποχής. Ο κάτοικος μέσω του οικιακού προτύπου και των ρόλων που κατέχει μέσα σε αυτό στη ρωμαϊκή εποχή διαμορφώνει τη σχέση του με το δημόσιο και την κοινωνία, ενώ στη μοντέρνα κύριο μέλημά του γίνεται η σχέση του με τον εσώτερο πραγματικό εαυτό του. Συνεπώς η παρούσα ερευνητική εργασία αναδεικνύει το σπουδαίο ρόλο του οικιακού προτύπου και των χωρικών του ποιοτήτων σε δύο πολύ διαφορετικές ιστορικές περιόδους, Ρωµαϊκή και Μοντέρνα, στην διαµόρφωση της καθηµερινής ζωής του ατόµου, αλλά κυριότερα του εαυτού του. Παράλληλα, αναλύοντας την έννοια της “ρωµαϊκότητας” στον Adolf Loos, που υπήρξε και αφετηρία της εργασίας, επαναπροσδιορίζει την αξία της ιστορίας και την δηµιουργική της αφοµοίωση σε µια εποχή εξ ορισµού “αντι-ιστορική”, όπως ο µοντερνισµός.