Το 1993, μια κοσμοπολίτικη, πολυπολiτισμική πόλη βρίσκεται υπό πολιορκία από τρομοκράτες, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι είναι ένας στρατός με απώτερο σκοπό τον 'εθνικό καθαρισμό', το οποίο με άλλα λόγια σημαίνει τον αφανισμό του Μουσουλμανικού στοιχείου από αυτή . Η πόλη αυτή είναι το Sarajevo, πρωτεύουσα και Μητρόπολη της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης.

Το εμπάργκο από τον υπόλοιπο κόσμο, ουσιαστικά αφανίζει την Βοσνία-Ερζεγοβίνη από τον παγκόσμιο χάρτη και πλέον οι κάτοικοι της πόλης (είτε αυτοί είναι Χριστιανοί είτε Μουσουλμάνοι, είτε Εβραίοι), μαθαίνουν να ζούνε με τους ελεύθερους σκοπευτές, τις συχνές εκρήξεις, αλλά κυρίως την έλλειψη βασικών αγαθών για την επιβίωσή τους, όπως το νερό, ο ηλεκτρισμός και η θέρμανση. Παράλληλα σε καθημερινή βάση δολοφονούνται δεκάδες άνθρωποι-τίμημα της παράνοιας του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβική πόλη.

Γίνεται αντιληπτό ότι κάθε απόπειρα αλλαγής επανασχεδιασμού πάνω στα ερείπια και τις δραματικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα της αστικής ζωής (κοινωνικό, ψυχολογικό, πολιτικό και οικονομικό) θα ισσοροπούσε πάνω σε μια ιδιαίτερα λεπτή γραμμή. Η πολιορκία επί του αστικού πολιτισμού άλλωστε ήταν μια πιθανή απειλή για τις πόλεις παγκοσμίως και όχι μόνο για το Sarajevo. Ο στόχος ήταν μια ευθεία επίθεση στην πολυπλοκότητα της πόλης, καθώς και στον πολυπολιτισμικό της χαρακτήρα ώστε να ξαναγυρίσει στις φανταμεταλιστικές αρχές και μεθόδους του παρελθόντος.

Ο Lebbeus Woods ένα χρόνο μετά τον πόλεμο επισκέφτηκε το Sarajevo και πρότεινε τον νέο σχεδιασμό της πόλης μέσω μιας αντισυμβατικής πρότασης μεγάλου ρίσκου και post-modern αισθητικής με ένα ισχυρό υπόβαθρο ωστόσο πίσω της.

Πρότεινε μια σειρά σχεδίων απελευθερωμένη απο κάθε είδους αντιλήψεις (είτε αυτές ήταν πολιτικές,θρησκευτικές ή οτιδήποτε άλλο) η οποία παράλληλα ερχόταν σε ευθεία αντιπαράθεση με τις υπέργηρες ιεραρχίες που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να νομιμοποιήσουν τους εαυτούς τους στο μεταπολεμικό Sarajevo. Θεωρώντας ότι η πόλη έχει δημιουργηθεί σε ακαθόριστο χρόνο και πάνω στις ζωές αμέτρητων ανθρώπων οποιαδήποτε αναστήλωση των παλίων κτιρίων θα ήταν μια προσπάθεια ¨επανακατάκτησης¨ των κεκτημένων απο σύνολα ανθρώπων που πάσχιζαν να τα διατηρήσουν. Πέρα απο την αναστήλωση υπήρχε και ο κίνδυνος της εξαφάνισης των ημικατεστραμένων κτιρίων, όπως είχε γίνει σε πολλές πόλεις μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο απο avantgardeαρχιτέκτονες. Σύμφωνα με τον LebbeusWoods η μοντέρνα αρχιτεκτονική μπορεί να εξαφάνισε τα παλία κτίρια, όμως ουσιαστικά κάνοντας κάτι τέτοιο προσπαθούσε να τροφοδοτήσει την ίδια της την ύπαρξη, όπως ακριβώς δηλαδή και τα υπέργηρα σύνολα τα οποία προσπαθούσε απεγνωσμένα να σβήσει.

Αυτό που τελικά πρότεινε ο Αμερικάνος αρχιτέκτονας ήταν να γίνουν σεβαστά-σαν οντότητες- τα κτίρια ακόμη και στη κατάσταση που είχαν περιέλθει μετά τον πόλεμο και να δημιουργηθούν κατασκευές πάνω σε αυτά. Χωρίς να αποθεώνει τη φρίκη του πολέμου, αλλά δεχόμενος ότι πλέον τα ερείπια είναι κομμάτι της ιστορίας της Βοσνιακής πρωτεύουσας, προτείνει την εμφύτευση νέων κατασκεύων μέσα στα κατεστραμένα κτίρια, οι οποίες δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ενώσουν το παλιό με το νέο, αλλά λειτουργούν σαν ενέσεις. Σαν κρούστες επουλωμένων τραυμάτων...