Το κτίριο της  TATEModernστο Λονδίνο έργο των αρχιτεκτόνων Herzog& DeMeuronως μουσειακός χώρος σύγχρονης τέχνης, χρησιμοποιείται σαν βάση για τη διερεύνηση  του δομημένου χώρου και της εμπειρίας που αποκτάται μέσα σ΄ αυτόν.

Η εσωτερική όψη της ΤΑΤΕ Modern, ο ‘’screenwall’’ με τα baywindows, αποτέλεσε το έναυσμα για μια νέα ερμηνεία της έννοιας του ‘’βάθους της επιδερμίδας’’ και τον επαναπροσδιορισμό της έννοιας της εσωτερικής όψης. Η εσωτερική αυτή όψη είναι ένα ‘’ζωντανό’’ στοιχείο που προκαλεί διαρκώς ‘’ανακατασκευή’’ των εικόνων του κτιρίου. Υποστηρίζουμε ότι το βάθος της επιδερμίδας γίνεται αντιληπτό μέσα από τη σταδιακή μετατροπή του δυσδιάστατου σε τρισδιάστατο χώρο, δηλαδή από την μετατροπή της μετωπικής θέασης σε διαγώνιο βλέμμα. Αυτή η μετατροπή συνδυάζεται με βαθμούς ιδιωτικότητας των χώρων που την περικλείουν  και αλλαγή της αίσθησης της κλίμακας.

Εντοπίζονται κρίσιμα όρια που οριοθετούνται από κατακόρυφα επίπεδα. Ανάμεσα στα όρια αυτά μεσολαβούν ενδιάμεσοι χώροι, ‘’διευρυμένα κατώφλια’’. Ο χρόνος  μετάβασης από το ένα όριο στο άλλο συνδέεται με συλλογή χωρικών πληροφοριών αλλά και με ένα σφίξιμο και μια εκτόνωση, αφού η αποσπασματική χωρική  αντίληψη αντικαθίσταται με την ξαφνική αποκάλυψη του ΄΄όλου΄΄. 

Εστιάζοντας στον ‘’screenwall’’ με τα baywindowsκαι τον υβριδικό χαρακτήρα τους,βλέπουμε πώς ένα αρχιτεκτονικό στοιχείο συμβάλει στο σχεδιασμό ολόκληρου του κτιρίου, αλλά και πώς ο γενικότερος σχεδιασμός προσδίδει χαρακτηριστικά και ποιότητες στα επιμέρους στοιχεία του.

Τα  baywindowsλειτουργούν σαν μετασχηματιστές του δυσδιάστατου σε τρισδιάστατο χώροδίνοντας βάθος στην επιφάνεια του ‘’screenwall’’, ανάλογα με την κίνηση ή την θέση του ανθρώπινου σώματος και βλέμματος.

Γενικεύοντας, η διαχείριση ενός ορίου και το βάθος της επιφάνειας του ορίου αυτού, μπορεί να λειτουργήσει ως συνθετικό εργαλείο και παράγοντας δημιουργίας πολύπλοκων και σύνθετων σχέσεων μεταξύ των επιμέρους χώρων ενός κτιρίου, αλλά και του συνολικού κτιριακού όγκου με τον περιβάλλοντα χώρο του. Τα επιμέρους στοιχεία που απαρτίζουν την επιφάνεια μπορούν να αποδώσουν πληροφορίες για το ίδιο το κτίριο, να επαναπροσδιορίσουν και να επανανοηματοδοτήσουν τους ίδιους τους χώρους του, εμπλουτίζοντας ακόμη περισσότερο την εμπειρία του επισκέπτη που βρίσκεται μέσα σ΄ αυτό.

Σε κάθε περίπτωση, το ανθρώπινο σώμα, μέσα από την κίνηση και την συμπεριφορά του, είναι ο φορέας ενεργοποίησης των νοημάτων του  αρχιτεκτονημένου  χώρου.