Ο Carlo  Mollino  γεννήθηκε το  1905 στο Τορίνο και σπούδασε Αρχιτεκτονική. Ξεκίνησε μια πολύπλευρη καριέρα, ασχολήθηκε με την διακόσμηση εσωτερικών χώρων, τη φωτογραφία, το σχεδιασμό αυτοκινούμενων, ενώ επίσης δίδασκε, πέταγε με αεροπλάνα και έγινε εκπαιδευτής του σκι. Σχεδιάζει με επιρροές από το φυσικό κόσμο της ArtNouveau, τον Σουρεαλισμό και το Φουτουρισμό και δημιουργεί μοναδικά έπιπλα. Πεθαίνει από καρδιακή προσβολή τον Αύγουστο του 1973.

Ήταν καθαρά Σουρεαλιστής από το 1930 μέχρι και το 1940. Το 1944, ο Mollinoέγινε «γλύπτης». Μεταξύ του 1950 και 1955, απλοποίησε τα σχέδιά του φτιάχνοντας έπιπλα, με ευθείες γραμμές ή φτιαγμένα από καμπυλωμένο κοντραπλακέ. Ήθελε πάντα να φτάνει στο αποτέλεσμα φυσικά. Κατάφερε να δημιουργήσει μοντέρνους εσωτερικούς χώρους, χρησιμοποιώντας ή επανασχεδιάζοντας κομμάτια αντίκες. Ένα  από τα κύρια χαρακτηριστικά της δουλειάς του είναι ο συνδυασμός παλιού και μοντέρνου.

Παράλληλα μ’ αυτά ο Mollinoαγαπούσε τις Άλπεις. Ανέλυε τις κατασκευές και τη διάταξη των κτιρίων και των καθημερινών αντικειμένων του πολιτισμού του βουνού, χρησιμοποιώντας στη συνέχεια τα αποτελέσματα της έρευνάς του όταν σχεδίαζε τα έπιπλά του. Είχε  το χάρισμα  να   μπορεί   να δει στο μυαλό του το αντικείμενο στο χώρο. Είχε επίσης την ικανότητα να σχεδιάζει και με τα δύο του χέρια ταυτόχρονα, ακόμα και σε ασύμμετρα σχέδια. Και τέλος είχε την αίσθηση της αναλογίας, της διάστασης και της σχέσης μεταξύ των τμημάτων.

Μελετούσε το σκι με μαθηματική προσέγγιση με επέκταση στη φυσική. Έβλεπε τα ίχνη που άφηναν οι σκιέρ στο φρέσκο χιόνι, ως αφηρημένη κίνηση που ισορροπεί μεταξύ των νόμων της φύσης και της αρμονικής ομορφιάς. Όπως και οι κυματοειδείς γραμμές στα σχέδιά του. Για τους ίδιους λόγους, αγαπούσε να κάνει ακροβατικά με αεροσκάφη. Επιπλέον, το γυαλί, ο καθρέφτης και το χρωματιστό γυαλί, αποτελούν χαρακτηριστικό της έκφρασης του Mollino. Κατάφερε να δώσει έμφαση στο υλικό αυτό, όπως η διαφάνεια, η φωτεινότητα και η αντανάκλαση.

     Στα μέσα της δεκαετίας του ’50, ο Mollinoαφοσιώθηκε σε μια συλλογή στοιχείων γύρω από το γυναικείο κορμί, φωτογραφίζοντας εκατοντάδες γυναίκες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η γυναίκα ενέπνευσε ουσιαστικά τον Mollino. Είχε την ικανότητα να «ενσαρκώνεται» την ίδια στιγμή σε διαφορετικές προσωπικότητες: του σχεδιαστή, του φωτογράφου, του συγγραφέα, του σκιέρ. Κινείται ψάχνοντας συγκινήσεις και καινούρια ερεθίσματα με ένα τρόπο συνεχούς κίνησης και που σταμάτησε μόνο με το θάνατο του.

Ο Mollinoείχε δημιουργήσει ένα τεράστιο θησαυρό: τραπέζια με σχήματα ανθρωπομορφικά, τραπεζάκια με αραβουργήματα, καρέκλες με σχήματα προκλητικά και απελευθερωμένα, αιχμηρά περιγράμματα ή με σχήμα σπονδυλικής στήλης, όλα εκεί, εγκαταλελειμμένα και σκονισμένα…