Η καταπίεση του ανθρώπου και το χειρότερο η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ξεκίνησε εδώ και εκατοντάδες χρόνια από την στιγμή που εμφανίστηκαν οι ιεραρχικές δομές -και όπως υποστήριζαν και οι ίδιοι οι κράκερς- οι διάφορες μορφές της ιδιοκτησίας. Η ροή της ιστορίας, είναι απλά μια πολύ μικρή αφορμή για να μελετήσουμε ξανά τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε η μεγάλη έκρηξη των πολύμορφων κινημάτων, από τον Μάη του 1968 και μετέπειτα. Να επανεξετάσουμε τις αφορμές που οδήγησαν τα διάφορα κινήματα, τους εργάτες, τους φοιτητές και τους νέους ανά τον κόσμο, να αμφισβητήσουν τον καπιταλισμό και τον πολιτισμό του και να εφαρμόσουν νέα μοντέλα κατοίκησης και οργάνωσης της κοινωνίας. Ποικίλα μοντέλα κατοίκησης και συμβίωσης που εφαρμόστηκαν μέσα από τους αγώνες και τις αντιφάσεις που γεννάει το ίδιο το σύστημα. Την μία μέρα τα παιδιά παίζουν ελεύθερα στα προαύλια των σχολείων και την επόμενη έχουν μπει κάγκελα. Τα πρωινά νιώθεις πως ζεις ελεύθερος και το βράδι έρχεται ο αστυνομικός για εξακρίβωση στοιχείων. Αν μια γένια κατάφερε να παίξει στους δρόμους και στις αλάνες, η επόμενη θα αναγκαστεί να πληρώσει για να μπει σε ένα τσιμεντένιο κουτί, και να ικανοποιήσει τις φυσικές του ανάγκες για ανθρώπινη επαφή, ψυχαγωγία, αγάπη και έρωτα. Αυτός ο «νεκρός» χρόνος (ότι απέμενε μετά τις ώρες τις δουλειά) που παρήγαγε το σύστημα έπρεπε να καταργηθεί. Και όπως υποστηρίζανε πολύ εύστοχα όλα αυτά τα κινήματα, αυτός ο χρόνος δεν θα μπορέσει να καταργηθεί - ή έστω να μεταμορφωθεί σε πραγματικά ελεύθερο χρόνο -, αν δεν καταστρέψουμε την ρίζα του προβλήματος που το γεννά. Τον ίδιο τον καπιταλισμό και τον πολιτισμό που τον γέννησε.