Οι δύο εγκέφαλοι μοιάζουν μεταξύ τους. Ο βιολογικός επικοινωνεί με το σώμα του ανθρώπου με ένα πολύπλοκο δίκτυο νευρικών κυττάρων μέσα στα οποία ταξιδεύει ένα είδος ηλεκτρικού σήματος. Ο “εγκέφαλος” του ηλεκτρονικού υπολογιστή επικοινωνεί με τα περιφειακά του άκρα (ηλεκτρικά σήματα, πληκτρολόγιο, ποντίκι κ.α.).

Οι δυνατότητες των προγραμμάτων είναι συνήθως πολλή περισσότερες απο αυτές που εκμεταλλεύεται ο κοινός χρήστης. Η οργάνωση όμως των αρχείων και η συμπεριφορά του περιβάλλοντος εργασίας φαίνεται να δυσκολεύει και να καθυστερεί τους χρήστες ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο. Παρατηρείται το φαινόμενο όπου ο άνθρωπος προσαρμόζεται σε αυτό που δημιουργεί ο ίδιος αντί να προσαρμόζεται η δημιουργία του σε αυτόν.

Η βιομηχανία δείχνει να απασχολείται περισσότερο με την ταχύτητα επεξεργασίας πληροφοριών και την εξοικονόμιση ενέργειας που καταναλώνουν τα συστήματα Η/Υ παρά με την άνεση χρήσης. Θα έπρεπε ο χειριστής με συμβατική γνώση και μόρφωση να μπορεί να εγκαθιστά ή να σχεδιάζει εντολές χωρίς να είναι αναγκασμένος να εισέρχεται και να υιοθετεί μια πειθαρχία που, συνήθως δεν έχει διαχρονική αξία.