Ο EdgarAlanPoe(1809- 1849), θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς συγγραφείς του 19^ου αιώνα.Το έργο του έχει μια πρωτοτυπία και δεν μπορεί κανείς να το κατατάξει εύκολα σε κάποιο ρεύμα. Είναι επηρεασμένο τόσο από τον ευρωπαϊκό ρομαντισμό, όσο και από την θεματολογία της αμερικανικής λογοτεχνίας της εποχής του. Οι ιστορίες του και τα ποιήματα του, έχουν κυρίως ως θέμα τους τον θάνατο, είναι ιστορίες φαντασίας, τρόμου και εκδίκησης, που εξελίσσονται κατά κύριο λόγο μέσα σε γοτθικό περιβάλλον.

Ο Πόε είχε το χάρισμα, να συνθέτει μια αληθοφανή πλοκή από το πιο απίθανο υλικό. Το αποτέλεσμα αυτής της σύνθεσης -ποίημα, διήγημα-, έχει προέλθει από τον συνδυασμό της φαντασίας του και της επιμελημένης τεχνικής του,την οποία αναλύει ο ίδιος στο δοκίμιο του «φιλοσοφία της σύνθεσης»,εξηγώντας το πώς έγραψε «Το κοράκι».

Με βάση την υπόθεση ότι ο χώρος είναι ένα σημαντικό πεδίο σύνθεσης στο έργο του Ε.Α.Πόε, η έρευνα έθεσε σαν στόχο να απαντήσει στο ερώτημα: Γύρω από ποια θέματα και με ποια εργαλεία συνθέτει και οικοδομεί τον χώρο του ο Ε.Α.Πόε και ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των χώρων που παράγει.

Από την ανάλυση, την μελέτη και την ταξινόμηση των στοιχείων του χώρου που συναντήσαμε στα έργα του, προκύπτει ότι ο Πόε  χτίζει το χώρο έχοντας πρώτα υπολογίσει με εξαιρετική ακρίβεια τις ανάγκες του.

Ο χώρος του συντίθεται από πολυάριθμα κομμάτια- αποσπάσματα. Παρ’ όλα αυτά, δημιουργεί την αίσθηση της ολότητας.

Οι χώροι του έχουν περιορισμένη έκταση. Άλλοτε είναι ένα δωμάτιο, άλλοτε το τμήμα ενός γοτθικού πύργου ή ένα κομμάτι της φύσης αποκομμένο από το υπόλοιπο περιβάλλον .

Οι προσφιλείς χώροι του είναι οι γοτθικοί πύργοι της ρομαντικής αναβίωσης με έντονο το στοιχείο του ερειπίου.

 Τα δωμάτια όλων των χώρων, είναι γεμάτα από αντικείμενα και έπιπλα, βαριά και φθαρμένα όπως και τα κτίρια, τα οποία περιγράφονται με εξαιρετική λεπτομέρεια και συχνά παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην λύση της πλοκής  μέσα στις ιστορίες του.

Η ατμόσφαιρα τρόμου και μελαγχολίας περιβάλλει τους χώρους του Πόε και οικοδομείται με μια σειρά από ευρήματα ,όπως είναι η θύελλα, η “εκδικητική” φύση, η νύχτα- με βασικό όριο τα μεσάνυχτα, οι ήχοι που βγάζει ο ίδιος ο χώρος ,οι ήρωες του και τα αντικείμενα...

Το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς ολοκληρώνει την σύνθεση. Ο χώρος, τα πρόσωπα και τα αντικείμενα αλληλοδιαδέχονται το ένα το άλλο , καθώς παραμορφώνονται και διαλύονται μέσα στις έντονες σκιές. Τα στοιχεία αυτά οδηγούν στον στόχο του Πόε που είναι η δημιουργία ενός οριακού χώρου σχεδόν άυλου.

Οι ήρωες του Πόε, είναι μοναχικές φιγούρες, οι οποίες επιλέγουν να ζουν σε κλειστούς χώρους, παραδομένοι σε σκέψεις για υπαρξιακά θέματα, ενώ συχνά βρίσκονται στα όριο ζωής και θανάτου.

Όσον αφορά μάλιστα  το ανθρώπινο σώμα και την σχέση του με τον χώρο,  Ε.Α. Πόε το αντιμετωπίζει όπως ακριβώς και το χώρο ή τα αντικείμενα  που το περιβάλουν. Το περιγράφει με εξαιρετική λεπτομέρεια, τόσο ως προς τις κινήσεις και τις εκφράσεις του, όσο και ως προς τις μεταμφιέσεις του. Ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται ότι το σώμα λειτουργεί μέσα στο χώρο, όπως και κάποια αντικείμενα ή αρχιτεκτονικά στοιχεία.

Αντικείμενα και πρόσωπα ενταγμένα στον χώρο, αποτελούν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο μαζί μ’ αυτόν.

Τέλος η έρευνα διαπιστώνει πως  ο Ε.Α. Πόε, με τα ίδια περίπου υλικά- θέματα και τεχνικές- παράγει διαφορετικούς χώρους- παραλλαγές της σύνθεσης, από ιστορία σε ιστορία, πράγμα που δίνει στους χώρους αυτούς ένα ενιαίο «αρχιτεκτονικό» ύφος.

Αυτές οι διαπιστώσεις μπορεί να λειτουργήσουν και σαν γέφυρες για να εντοπίσει κανείς την σχέση που «έχει η μεθοδολογία εργασίας του με τον τρόπο με τον οποίο συλλαμβάνει και συνθέτει ο αρχιτέκτονας” ,θέμα που ωστόσο αποτελεί ένα νέο αντικείμενο έρευνας.