Η ανθρωπότητα έχει γίνει πολλές φορές μάρτυρας της δύναμης του μένους της φύσης. Τα τελευταία χρόνια τα φαινόμενα αυτά έχουν ενταθεί. Από τις απαρχές του χρόνου το πρώτο μέλημα του ανθρώπου ήταν να βρει ή να κατασκευάσει ένα καταφύγιο ώστε να προφυλαχτεί από τα στοιχεία της φύσης.

Η παρούσα εργασία αναπτύσσεται σε δύο μέρη. Το πρώτο μέρος αποτελείται από την θεωρητική διερεύνηση και μελετώνται οι ορισμοί ‘προσωρινή κατοικία’, ‘καταφύγιο’, ‘καταστροφής’ ‘sheltering’ και ‘housing’, καθώς επίσης και οι κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες από τους οποίους θα πρέπει να προκύπτει ο σωστός σχεδιασμός για μια πλήρη ανάκαμψη μετά από μια φυσική καταστροφή. Επίσης, γίνεται κατηγοριοποίηση των τρόπων αντιμετώπισης ανάλογα με την περίσταση.

Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάζονται παραδείγματα που έχουν επιλεγεί με βάση την εγγύτητα στον χώρο και στον χρόνο. Συγκεκριμένα, οι περιπτώσεις είναι ο σεισμός της Αθήνας στις 7 Σεπτεμβρίου το 1999, ο τυφώνας Κατρίνα που πέρασε από την Νέα Ορλεάνη στις 29 Αυγούστου το 2005 και το τσουνάμι του Ινδικού Ωκεανού που χτύπησε την Σρι Λάνκα στις 27 Δεκεμβρίου το 2004. Τέλος, παρουσιάζεται ο τρόπος με τον οποίο οι φορείς αντιμετώπισαν την περίσταση σε σχέση με τις ανάγκες των πληγέντων για προσωρινές κατοικίες και κρίνεται εάν οι προσφορές αυτές συνέβαλλαν στην επιτυχημένη ανάκαμψη των περιοχών.