Θέμα της εργασίας  είναι ο χώρος του θεάτρου. Ο θεατρικός χώρος, όχι ως κτίριο, όχι ως χώρος του θεατρικού γεγονότος, αλλά ο χώρος του δραματικού κειμένου. Ο χώρος που δημιουργεί ο συγγραφέας με τις λέξεις και που αποτελεί τη βάση για να δημιουργηθούν εκάστοτε ποικίλοι σκηνικοί χώροι.

Η αναφορά που επιχειρείται εδώ περιορίζεται σε ένα συγκεκριμένο θεατρικό είδος σε αυτό του Θεάτρου του Παραλόγου και πιο συγκεκριμένα στα έργα του κύριου εκπροσώπου του είδους, Σάμουελ Μπέκεττ.

Σε άλλα είδη θεάτρου η αναφορά στο δραματικό χώρο θα περιορίζονταν σε απλή καταγραφή σκηνογραφικών ευρημάτων. Σε έργα του συμβατικού, «λογικού» θεάτρου, που μιμείται την αντικειμενική πραγματικότητα οι δραματικοί χώροι αποτελούν αναπαραστάσεις  υπαρκτών χώρων. Το Θέατρο του Παραλόγου όμως επιχειρεί να προβάλει στη σκηνή τον εσωτερικό χώρο των ηρώων του, τον χώρο της σκέψης, της φαντασίας και της μνήμης τους.  

Η σκηνική εικόνα δημιουργείται λοιπόν αποκλειστικά από το κείμενο δηλαδή από τον συγγραφέα. Στα αναφερόμενα έργα του Μπέκεττ, οι σκηνικές εικόνες υπαγορεύονται τόσο λεπτομερώς στις σκηνικές οδηγίες που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για σκηνογραφικές πρωτοτυπίες.

Επιπλέον ο Μπέκεττ δε στολίζει τη σκηνή με αντικείμενα και σε αρκετά από τα θεατρικά του έργα περιορίζει πολύ το χώρο. Η σκηνή λοιπόν στα έργα του γεμίζει από λέξεις, ο λόγος του είναι γεμάτος από εικόνες και για αυτό ο κάθε θεατής αντιλαμβάνεται διαφορετικά τα έργα του και οι εικόνες που βλέπει διαμορφώνονται από τα βιώματα, τις αντιλήψεις και την προσωπικότητα του. Κατά συνέπεια ο δραματικός χώρος στο έργο του Μπέκεττ είναι εσωτερικός, ψυχικός, και για αυτό περιορισμένος, προσωπικός αλλά ταυτόχρονα απέραντος και οικουμενικός.