Το παιχνίδι αποτελεί μια σαφώς προσδιορισμένη ποιότητα της πράξης όπου “ καθετί σωματικό είναι επεξεργασμένο φανταστικά, και επενδύεται με μια πρωτόγνωρη ποιοτική ιδιότητα”. Ως μια πολύ συγκεκριμένη, και δημιουργική συμπεριφορά του ανθρώπου, παράγει κατασκευές, τόσο νοητικές, όσο πνευματικές, υλικές, και κοινωνικές. Στη συγκεκριμένη μελέτη ερευνάται η εμπειρία του παιχνιδιού τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, καθώς και τα χαρακτηριστικά και οι δυνατότητές της ως δημιουργικού τρόπου έκφρασης και επικοινωνίας. Το θέμα προσεγγίζεται μέσα από την παρατήρηση και περιγραφή, μέσα από θεωρητικά κείμενα, και μέσα από την κατασκευή παιχνιδιών, ενώ η  ίδια η διαδικασία της έρευνας καθώς και το αποτέλεσμα της αποτελούνε μέρος ενός παιχνιδιού.  Εντοπίζεται η σχέση του ανθρώπου με το περιβάλλον, με τους ανθρώπους, με τον πολιτισμό, μέσα από την οπτική γωνία του παιχνιδιού, ιδιαίτερα ενός παιχνιδιού που δεν περιλαμβάνει κανένα στοιχείο άμιλλας ή ανταγωνισμού και επικεντρώνεται στην αυθόρμητη και συνεχώς  μεταβαλλόμενη  διάθεση για εμπλοκή του υποκειμένου με τον κόσμο γύρω του.