Το όνειρο αγνοεί τους νόμους που διέπουν την άγρυπνη σκέψη. Στον ονειρικό χώρο, νεκρά, ξεχασμένα, ή άγνωστα πρόσωπα εμφανίζονται, τόποι και αντικείμενα συμπτύσσονται ή μεταμορφώνονται. Μεταφερόμαστε αυτόματα από τον ένα τόπο στον άλλο, και από τη μία χρονική στιγμή στην άλλη.  Περιορισμοί του χρόνου και του χώρου που ισχύουν στην εγρήγορση, παραμελούνται. Συναισθήματα δεν ανταποκρίνονται σε παραστάσεις, συσχετίσεις γίνονται ασυνάρτητες, πρόσωπα και καταστάσεις οδηγούνται σε αντιφάσεις, και το παράδοξο φαίνεται να υποκαθιστά συχνά κάθε λογική.

 Μέσα από αυτή τη μελέτη γίνεται μια προσπάθεια προσέγγισης του ονειρικού χώρου, μέσω της φιλοσοφίας, της ψυχανάλυσης, της ψυχολογίας, αλλά και μέσω της προσωπικής παρατήρησης και ερμηνείας που έχει σαν στόχο την ανεύρεση όλων εκείνων των στοιχειών που ορίζουν τον ονειρικό χώρο και τον διαφοροποιούν από τον «πραγματικό».