Οι Αόρατες πόλεις είναι ένα βιβλίο κατεξοχήν για τις πόλεις. Διαβάζοντας μια σειρά από πενήντα πέντε αφηγήσεις πόλεων, ξεχωρίζουμε το μοναδικό ύφος που διακρίνει την καθεμία. Ο συγγραφέας καταφέρνει να αποδώσει τον χαρακτήρα τους περιγράφοντας κυρίως τις συμπεριφορές και τις λειτουργίες των κατοίκων τους. Άρχισαν λοιπόν μπροστά μου να εμφανίζονται άνθρωποι που θυμούνται, επιθυμούν, πιστεύουν, αναρωτιούνται, επικοινωνούν, βλέπουν, σταματάνε, αντιλαμβάνονται, ονειρεύονται, συνεχίζουν, αγνοούν, που τελικά ζουν. Ένα σύνολο ανθρώπων, που όλοι αποτελούμε τμήμα του, που όλοι εμείς μαζί δίνουμε την ταυτότητα της πόλης μας.

 Ένα σύνολο συμπεριφορών και βιωμάτων στην πόλη αποτέλεσαν στοιχεία ερμηνείας της ερευνάς μου. Οι Αόρατες πόλεις γίνονται ορατές. Αρχίζουν και εμφανίζονται στις εικόνες που γεννάει ο νους. Εικόνες εμπνευσμένες από το συγγραφέα ολοκληρώνονται από προσωπικές αναμνήσεις.

 Ο Κουμπλάι Χαν ρωτάει τον Μάρκο Πόλο: «ταξιδεύεις για να ξαναζήσεις το παρελθόν σου; Ταξιδεύεις για να ξαναβρείς το μέλλον σου;» Ένα ταξίδι ήταν οι αόρατες πόλεις για μένα. Ένα ταξίδι στη μνήμη μου. Ένα κοίταγμα σε όσα έχω ζήσει. Όχι απλά μόνο ξαναβρίσκοντας τον εαυτό μου, αλλά επανατοποθετώντας τον στο γενικότερο σύνολο που ανήκουμε, στον ίδιο τον κόσμο. Επανασυναρμολόγησα τη ζωή μου υπό το πρίσμα της συνολικής διαδοχής των χρόνων. Μια περιήγηση ήταν δίχως χρονικά και χωρικά πλαίσια. Ένα ταξίδι του νου. Το ταξίδι μου.