Η έρευνά μου που ξεκίνησε τον Ιανουάριο του 2005 για εκπαιδευτικούς λόγους (ιστορία – πολεοδομία κ.λ.π.) εν τέλει κατέληξε να καταγράψει χωρίς προγραμματισμό τη συγκίνηση που μου προκαλεί το σύμβολο της Αθήνας, η πλατεία της Ομόνοιας. Το ενδιαφέρον μου γι’ αυτή εστιάστηκε στις μικρές λεπτομέρειες : στους τρόπους - στις σχέσεις - στην εμφάνιση - στη μοναχικότητα - στην ασύμβατη οικειότητα των ανθρώπων, στο χάος - στις σκληρές αντιθέσεις – στο ύπουλο – το κρυφό – το βρώμικο – το πρόστυχο – το μυστήριο – την παραίσθηση – την απογύμνωση - την εγκατάλειψη του χώρου.
Το σκόρπιο εξήρε τη φαντασία μου, δεν θέλησα να το συμμαζέψω ή να το αποκρύψω αλλά να το καταγράψω σαν αμιγές χαρακτηριστικό που αν λείψει ή τακτοποιηθεί θα χαθεί η ένταση του χώρου.
Η αρχιτεκτονική πράξη που επιχείρησα είναι αναγνώριση - καταγραφή υπό μορφή σχεδίων, μοντάζ, απεικονίσεων, συναρμογών του τυχαίου, ασύνδετου, περιφρονημένου, της αβεβαιότητας, της απορίας που όμως συνθέτουν το αδιαμφισβήτητο κέντρο της Αθήνας.
Από το πρωί ως το απόγευμα μιας μέρας ή εκατό ημερών η καταγραφή των κινήσεων, πειραματισμών, εξερευνήσεων, παρατηρήσεών μου συνέθεσαν μερική χαρτογράφηση ενός ερμηνευτικού παιχνιδιού που δεν τελειώνει, η οποία μεταφέρθηκε αυτούσια στο χαρτί ή στην κάμερα με αφοσίωση στο σκοπό μου : την αποτύπωση της αισθητικής της πραγματικότητας χωρίς ευγένεια, τρόπους, επιστήμες ή κατευθύνσεις.
Το θέμα μου ασταθές και φευγαλέο μέσα σε ένα ζωντανό οργανισμό που αντιστέκεται, μετασχηματίζεται και αμφισβητείται, ποτέ όμως αδιάφορα.
