Το 19^ο αιώνα, αναπτύσσεται σταδιακά στην ανθρώπινη συνείδηση η ανάγκη για την προστασία, καταγραφή και  μελέτη των μνημείων, ως υλικές μαρτυρίες του παρελθόντος. Στις αναστηλώσεις κυριαρχούν δύο εκ διαμέτρου αντίθετα ρεύματα, η στιλιστική και η ρομαντική αποκατάσταση, ενώ ενδιάμεσες θέσεις αρχίζουν να διατυπώνονται ιδιαίτερα προς τα τέλη του αιώνα. Στον 20^ο αιώνα, η ανάγκη για την προστασία των μνημείων ωριμάζει και οι επεμβάσεις περνούν από το εμπειρικό σε επιστημονικό επίπεδο. Χρησιμοποιείται συστηματικά η επιστημονική έρευνα στην αποκατάσταση των μνημείων, στα οποία αναγνωρίζεται ιστορική και αισθητική αξία. Παράλληλα, η έννοια του μνημείου διευρύνεται για να συμπεριλάβει έργα νεώτερων ιστορικών περιόδων, τον περιβάλλοντα χώρο τους και σύνολα.

Αξιοποιώντας τις θεωρίες του παρελθόντος αλλά και των συγχρόνων του, ο CesareBrandiπαρουσιάζει την πρώτη ολοκληρωμένη θεωρία γύρω από την έννοια της συντήρησης. Διαπραγματεύεται έννοιες όπως η ύλη και η δυνητική ενότητα του έργου τέχνης, το κενό, η πατίνα, το ερείπιο, ο χώρος και ο χρόνος και η σχέση τους με τη συντήρηση, το ιστορικό και το αισθητικό αίτημα κατά τη διάρκεια της συντήρησης και εισάγει την έννοια της προληπτικής συντήρησης. Διατύπωσε δύο αξιώματα που καθορίζουν τις επεμβάσεις σε μνημεία, σύμφωνα  με τα οποία συντηρείται μόνο η ύλη του έργου τέχνης, ενώ η συντήρηση θα πρέπει να στοχεύει στην αποκατάσταση της δυνητικής ενότητας του έργου τέχνης. Σύμφωνα με τη θεωρία του Brandi, οι επεμβάσεις σε ένα έργο τέχνης θα πρέπει να διακατέχονται από κριτικό πνεύμα ως προς το τι θα διατηρηθεί, τι θα αφαιρεθεί  και πώς θα συμπληρωθούν τα κενά, με σκοπό να μη δημιουργηθεί ένα ιστορικά ή καλλιτεχνικά πλαστό αποτέλεσμα. Σημαντικό ρόλο παίζει και το περιβάλλον του μνημείου, του οποίου η προστασία θεωρείται απαραίτητη. Οι ίδιες αρχές συντήρησης των έργων τέχνης ισχύουν και για την αρχιτεκτονική, στην περίπτωση της οποίας όμως, η σχέση μνημείου-περιβάλλοντος γίνεται ακόμη πιο έντονη.

Η θεωρία του Brandiδέχτηκε κριτικές, υιοθετήθηκε όμως από πολλούς διεθνώς και επηρέασε στη σύνταξη των άρθρων του Χάρτη της Βενετίας, ο οποίος αποτελεί την βάση κάθε σχετικής νομοθεσίας μέχρι και σήμερα.

Με την ελληνική συμμετοχή στο συνέδριο που οδήγησε στην υιοθέτηση του Χάρτη της Βενετίας και κυρίως με την εκπαίδευση Ελλήνων αρχιτεκτόνων στο εξωτερικό και ιδιαίτερα στο ICR της Ρώμης, του οποίου ο  Brandi υπήρξε διευθυντής για πολλά χρόνια, η θεωρία του πέρασε και στον ελληνικό χώρο, στον οποίο κυριαρχούσε ο εμπειρισμός και οι θέσεις της στιλιστικής αποκατάστασης. Παρά την ύπαρξη αρχιτεκτονικών αντιλήψεων σαφώς επηρεασμένων από τη θεωρία του Brandi, η επιστημονικότερη προσέγγιση της συντήρησης στην Ελλάδα κατοχυρώνεται μετά το 1975, όταν αρχίζουν να τίθενται σε εφαρμογή τα άρθρα του Χάρτη της Βενετίας.