Στην πλειοψηφία των σχεδίων, των αναπαραστάσεων και των φωτογραφικών απεικονίσεων της αρχιτεκτονικής το ανθρώπινο σώμα απουσιάζει. Συνήθως θεωρείται δεδομένο, αυτονόητο και παρακάμπτεται. Όμως, το σώμα είναι μεταβαλλόμενο, ενδεχομενικό και διαρκώς εξελισσόμενο (χωρικά και χρονικά).

Στην παρούσα ερευνητική εργασία γίνεται μία προσπάθεια επαναπροσδιορισμού του σώματος και προσέγγισής του εκτός στερεοτυπικών συμβάσεων. Μέσω σύγχρονων φεμινιστικών και ευρύτερων κοινωνικών θεωριών, ερευνάται η έμφυλη ιδιότητά του, καθώς και η διάκριση και η σχέση μεταξύ βιολογικού και κοινωνικού φύλου. Εξετάζεται ο ρόλος του υποκειμένου στη διαμόρφωση της έμφυλης ταυτότητας και της σεξουαλικότητάς του, και ο βαθμός επίδρασης των κοινωνικοπολιτισμικών θεσμών στη διαμόρφωση αυτή.

Το σώμα ‘‘διαβάζεται’’ με όρους χωρικότητας, αντιμετωπίζεται το ίδιο ως χώρος, και ερευνώνται σε αυτή την περίπτωση, οι σχέσεις μεταξύ του υποκειμένου και του συγκεκριμένου χώρου. Μέσα σε τέτοια πλαίσια υποκείμενο, μέσο δράσης και χώρος ταυτίζονται, είναι το ίδιο το σώμα.

Αν, τελικά, το σώμα είναι χώρος, κατοικείται; Ποιος το κατοικεί; Πώς δηλώνεται αυτή η κατοίκηση; Υπάρχει ένα ευρύ σύνολο πρακτικών κατοίκησής του, οι οποίες εκφράζουν την υποκειμενικότητα, την έμφυλη και την ευρύτερη κοινωνική ταυτότητα και επαναπροσδιορίζουν το ίδιο το σώμα. Στη συγκεκριμένη εργασία παρατίθεται και αναλύεται ένα τέτοιο σύνολο ειδών και πρακτικών κατοίκησης του σώματός μας. Όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατοικούμε το σώμα μας.