Στην προσπάθεια κατοχύρωσης μιας “ανοιχτής αφήγησης”, με την έννοια του όρου ή καλύτερα του μοντέλου που έχει απήχηση και στο επίπεδο του Λόγου αλλά και του Χώρου, επιχειρείται στην εργασία αυτή μια ερμηνεία της αφηγηματικότητας και των συγγενικών εννοιών. Πρόκειται για μια χαρτογράφηση ορισμών και απόψεων γύρω από την έννοια με μια μεταπήδηση συμπερασμάτων από τον Λόγο στον Χώρο και αντίστροφα.Ο παραγόμενος “χάρτης” είναι προσανατολισμένος σε ένα πειραματισμό σε σχέση με το τελικό συμπέρασμα τρέφοντας συνδέσεις μεταξύ διαφορετικών πεδίων (Λόγος-Χώρος-Γραμμικότητα-Κινηματογράφος). Θέλει να είναι ανοικτός και συνδέσιμος σε όλες του τις διαστάσεις. Να μπορεί να τεμαχιστεί σε τμήματα, να αντιστραφεί η σειρά των στοιχείων που τον απαρτίζουν, να προσαρμοστεί σε οποιοδήποτε πλαίσιο στήριξης, να υπόκειται σε συνεχή μετατροπή. Αυτή η πολλαπλή ανάγνωση την οποία μας παρέχει είναι ίσως το πιο σημαντικό του χαρακτηριστικό λόγω του ότι μας προτείνει πάντα πολλαπλές εισόδους στο ζήτημα, άρα και διαφορετικά “συμπεράσματα” (εξόδους).
Δεν υπάρχει ενότητα που να ανάγεται σε κύριο μοχλό. Δεν υπάρχει ένας γενεσιουργός άξονας γύρω από τον οποίο οργανώνονται τα διαδοχικά στάδια εξέλιξης ή μια κεντρική δομή ως μια κύρια διαδοχή που μπορεί να κατακερματιστεί σε άμεσες συνιστώσες. Δεν υπάρχει κάτι γενεαλογικό σε αυτό το κείμενο, κάτιπου να αρθρώνει και να ιεραρχεί αλλά αντιθέτως μια υπεροχή της αποσπασματικότητας και της πολλαπλότητας.
H αποσπασματική αυτή εξέλιξη της αφήγησης, θέλει να αποδεσμευτεί από τον καθορισμό μιας τάξης και μιας γραμμικότητας μένοντας πιστή στο μεταβλητό χαρακτήρα του θέματος το οποίο επεξεργάζεται. Επιδιώκει να συμπεριλάβει πολλαπλές θεωρήσεις και αποδόσεις της έννοιας της αφήγησης και αυτές με την σειρά τους να αποτελέσουν αθροιστικά μια συναρμολόγηση, το εκφερόμενο νόημα, μια σχέση με το Ένα ως αντικείμενο. Μεγάλη σημασία σε αυτή τη διαδικασία έχει «η έννοια της σκοπιάς» («point of view», οπτικής γωνίας) του ακροατή πάνω σε διαφορετικές απόψεις και ερωτήματα τα οποία προκύπτουν και συνδέουν την έννοια της αφήγησης με την αρχιτεκτονική και τον χώρο γενικότερα. Σύμφωνα με τον ορισμό, που συμμερίζεται ο Πουντόβκιν ως θεωρητικός, το μοντάζ είναι «το μέσο για το ξετύλιγμα μιας ιδέας με τη βοήθεια των πλάνων: η ”επική” αρχή». Το ξεδίπλωμα της δικής μας αφήγησης όμως συμμερίζεται την αντίθετη άποψη τουΑϊζενστάιν, ότι το μοντάζ δηλαδή είναι «μια ιδέα που βγαίνει από τη σύγκρουση ανεξάρτητων πλάνων - που είναι ακόμα και αντίθετα μεταξύ τους: η “δραματική” αρχή» και παρόμοια κινείται.
H παρακολούθηση επομένως της μελέτης βασίζεται σε μια «διαμορφωτική δράση». Με την έννοια αυτή το είδος της αφήγησης του υπό εξέταση θέματος, επιδιώκει, όπως θα έλεγε ο Ricoeur, στο να προκύψουν από «σκόρπια γεγονότα ολότητες με νόημα».Από την διαδοχή αυτών των γεγονότων - δηλαδή των επιμέρους θεμάτων που αποτελούν τα στοιχεία της μελέτης - ο αναγνώστης, καλείται να αποσπάσει μια συγκρότηση - διάρθρωση. Η συγκρότηση αυτή θέλει να αποκτήσει τον χαρακτήρα μιας κρίσης και συγκεκριμένα μιας «στοχαστικήςκρίσης» με την καντιανή έννοια του όρου. Ο Μink αναφέρει χαρακτηριστικά: «Τονα διηγείσαι και το να παρακολουθείς μιαν ιστορία, ήδη σημαίνει να στοχάζεσαι πάνω σε γεγονότα με το σκοπό να τα περικλείσεις σε ολότητες πού διαδέχονται η μία την άλλη».
Ο κινηματογράφος, ως σημαντικό εργαλείο του Λόγου και του Χώρου που έχει δοκιμάσει μη γραμμικές αφηγηματικές τεχνικές , χρησιμοποιείται ως μοντέλο μιας εναλλακτικής ανάγνωσης-αντίληψης-πρόσληψης της διαδοχής των χώρων μέσω μιας εφαρμοσμένης έρευνας σε 5 κινηματογραφικές ταινίες.