Καθ’ όλη τη διάρκεια του εικοστού αιώνα υπήρχε μια γοητεία γύρω από την αναζήτηση για το «ιδανικό» σπίτι, το «σπίτι του μέλλοντος» όπως αλλιώς αποκαλέστηκε. Πολλά από τα σχέδια που προέκυψαν από αυτή την αναζήτηση επικεντρώθηκαν στην κινητικότητα, την ευελιξία και την προσαρμοστικότητα, σαν πρωτοποριακά βασικά στοιχεία. Κάποια άλλα εξερεύνησαν την ιδέα της ιδανικής κατοικίας μέσα από το πρίσμα των κοινωνικών εξελίξεων. Τα περισσότερα, παρ’ όλα αυτά, είχαν θεωρητικό ή πειραματικό χαρακτήρα, και αν έφταναν μέχρι το στάδιο του πρωτότυπου, σπάνια το ξεπερνούσαν.

Εν τέλει, πολλές από τις ιδέες και τις συλλήψεις που κάποτε θεωρήθηκαν συναρπαστικές αλλά όχι πρακτικές, ξαφνικά εμφανίζονται πραγματοποιήσιμες. Η δεκαετία του 60 είδε μια μεγάλη υπερχείλιση πειραματικού αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Σχεδόν ταυτόχρονα, και σε διάφορα σημεία του κόσμου, εμφανίστηκε στο προσκήνιο ένας αριθμός από νεανικές πρωτοποριακές ομάδες. Μέσα από αυτόν τον πειραματισμό γεννήθηκε, και αρθρώθηκε η ιδέα της κάψουλας, ως ένα νέο, πρωτοποριακό εργαλείο σχεδιασμού. Η εξερεύνηση του διαστήματος, τα τεχνολογικά επιτεύγματα, η αυξημένη κινητικότητα, η επανάσταση της πληροφορίας,  η επιστημονική φαντασία, θα παίξουν τον ρόλο τους στην δημιουργία του ιδιόμορφου αυτού αρχιτεκτονήματος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι πειραματισμοί της εποχής αυτής, της διαστημικής εποχής, είχαν σημαντική επιρροή στην εξέλιξη των αρχιτεκτονικών μορφών, μέσω των θεμάτων τα οποία εξερεύνησαν και επικοινώνησαν. Η ιδέα του «HomoMovens», του κινούμενου ανθρώπου, επανέρχεται δυναμικά στη σημερινή εποχή.