Είτε πρόκειται για το ανθρώπινο σώμα, είτε για το σώμα ενός κειμένου, μίας πληροφορίας ή ενός χώρου, η απουσία, το αόρατο κομμάτι, αυτό που δεν μπορούμε να αποτυπώσουμε ως εικόνα και να αγγίξουμε, είναι αυτό που κρατά ενεργό το ενδιαφέρον και πυροδοτεί τη φαντασία.
 Η απουσία είναι που χαρακτηρίζει σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξη ενός κτιρίου στο κέντρο της πόλης του Βόλου ακριβώς πάνω σ’ έναν από τους πιο πολυσύχναστους πεζόδρομους του κέντρου. Πρόκειται για το σφραγισμένο αντιαεροπορικό καταφύγιο στην συμβολή των οδών Γαμβέτα και Ορφέως.

 Ένα επινόημα μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, ένα πολεμικό προϊόν, είναι καταδικασμένο να αντέχει στο χρόνο, προτάσσοντας και προστατεύοντας την εκκωφαντική σιωπή του εσωτερικού του. Εξακολουθεί να ζει με τα μάτια κλειστά κάτω από τις φωνές που έρχονται από το νηπιαγωγείο και τις μουσικές από τα μπαρ του πεζοδρόμου. Ο μισοχωμένος στη γη μονόλιθος της οδού Γαμβέτα και Ορφέως, επιμένει να διαφυλάγει πεισματικά την ιστορία του, την ύπαρξή του. Αν ποτέ θελήσετε να “επισκεφθείτε” το εσωτερικό του, φανταστείτε το και θα καταλάβετε πως η αδυναμία της αυτοψίας το κάνει ν’ αλλάζει συνεχώς μορφές και να επιβιώνει σαν ένας καθρέφτης της πιο υποχθόνιας φαντασίας. Άλλωστε κατά τον Μπωντριγιάρ «Το μυστικό είναι ακατάστρεπτο».

Η παρουσίαση του ερευνητικού θέματος συνοδεύεται από έκθεση με τίτλο «Οριακοί χώροι».

 Στο ερευνητικό κομμάτι του θέματος δίνεται έμφαση στην προφορική μαρτυρία, δηλαδή στην πληροφορία της επιλεκτικής μνήμης.
Εκμεταλλευόμενη κάθε είδους πληροφορίας και κυρίως την έλλειψή της που αφορά το εσωτερικό του καταφυγίου, καθώς και τη έλλειψη κάθε δυνατότητα αυτοψίας, επιχειρώ μία σειρά από μακέτες, που αποτελούν οριακές μορφές χώρων.