Παρά την διαδεδομένη κοινή εντύπωση, το τσίρκο, στη μορφή που το γνωρίζουμε σήμερα, δεν προήλθε από την αρχαία Ρώμη και τις παραστάσεις στις αρένες, αν και πολλά στοιχεία που αποτελούν μέρος της παράστασης του τσίρκου έχουν τις καταβολές τους περισσότερο από 2000 χρόνια πριν. Ωστόσο, τόσο στις ρωμαϊκές αρένες όσο και στο ρινγκ του τσίρκου, είναι εμφανής η διάθεση κυριαρχίας του ανθρώπου στη φύση και στο ζωικό βασίλειο. Δεν φαίνεται τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι η επινόηση του τσίρκου στα τέλη του 17ου αιώνα συμπίπτει με τη βιομηχανική επανάσταση, μια χρονική περίοδο που περισσότερο από κάθε άλλη φορά ο άνθρωπος αισθάνεται, υποσυνείδητα τουλάχιστον, να χάνεται η «άγρια» φύση και πολλά από τα πρωτόγονα ένστικτα του ενώ η ικανοποίηση των αναγκών επιβίωσης του μετατίθεται από τον ίδιο σε μηχανές και τεχνητά μέσα. Μέσα από την επιδεικτική υποταγή των άγριων ζώων στην ανθρώπινη βούληση, την επίδειξη της ικανότητας του ανθρώπινου σώματος να επιβιώνει και να φτανει νέα επίπεδα κυριαρχίας πάνω στους νόμους της φύσης, αλλά και τη συμφιλίωση με το «άλλο» (autre), το απωθημένο και το διαφορετικό μοιάζει να αναπληρώνεται σ’ ένα βαθμό αυτή η απώλεια και να ικανοποιούνται ορισμένα νέα δεδομένα του συλλογικού φαντασιακού. Αυτή η φαντασιακή λειτουργία του τσίρκου δείχνει τον ιδιαίτερο κοινωνικό και ανθρωπολογικό χαρακτήρα του, καθιστώντας το αντικείμενο έρευνας. Ωστόσο, εξίσου σημαντικό ενδιαφέρον έχει και ο εφήμερος και κινητός χαρακτήρας των κατασκευών του, η μητροπολιτική επικοινωνιακή τους χρήση καθώς και ο νομαδικός τρόπος ζωής των συντελεστών του.
 Μέσα από αυτό το πρίσμα μπορεί λοιπόν να ειδωθεί και το τσίρκο, σαν μια κλειστή δομή, υπαρκτή όσο και εφήμερη, που αντικατοπτρίζει δομές και συμπεριφορές αεικίνητες που υπάρχουν στην κοινωνική οργάνωση του κόσμου, έξω από αυτό.
 Mε βάση τα παραπάνω γίνονται περιγραφές, παρατηρήσεις και αναλύσεις που αφορούν την αρχιτεκτονική, τη μετακίνηση, τον τρόπο ζωής, το μύθο και τις ποικίλλες αναπαραστάσεις του τσίρκου.