Το μέσο που έχει κυριαρχήσει στα σύγχρονα δίκτυα επικοινωνίας είναι η εικόνα. Η υπεροχή των οπτικών ιδιοτήτων απέναντι στις άλλες είναι ένα από τα ιδρυτικά γνωρίσματα του δυτικού πολιτισμού. Η δημιουργία του δυτικού οπτικού ανθρώπου ξεκινάει με την καθιέρωση του φωνητικού αλφάβητου και ενισχύεται από την εφεύρεση της φωτογραφίας.
Η δυνατότητα των εικόνων να διαμορφώνουν περιβάλλοντα, πρότυπα και συμπεριφορές τις συνδέει άμεσα με την πρόσληψη αλλά και την παραγωγή αρχιτεκτονικής. Οι μέθοδοι χρήσης των εικόνων στη σύγχρονη αρχιτεκτονική διαγράφονται πιο καθαρά κατά το Μοντέρνο Κίνημα. Αποτελεί ουσιαστικά το πρώτο κίνημα στην ιστορία της τέχνης βασισμένο περισσότερο σε φωτογραφικά τεκμήρια παρά σε προσωπική εμπειρία, σχέδια ή συμβατικά βιβλία. Ήδη στις πρακτικές των μοντέρνων αρχιτεκτόνων διαφαίνεται η λειτουργία του μηχανισμού που ο Guy Debord ονομάζει «θέαμα». Το θέαμα είναι ουσιαστικά ο μηχανισμός που ελέγχει τις εικόνες και φροντίζει για την ακατάπαυστη ροή τους. Δεν είναι απλά ένα σύνολο εικόνων αλλά μια κοινωνική σχέση ατόμων διαμεσολαβούμενη από εικόνες.
Η δράση των μηχανισμών του θεάματος επαληθεύεται στα σύγχρονα αρχιτεκτονικά δρώμενα όπου οι συνθήκες με ρίζες στο Μοντέρνο κίνημα έχουν εδραιωθεί. Οι εικόνες έχουν αποικίσει το πραγματικό και αλληλεπιδρούν με την πρόσληψη και παραγωγή αρχιτεκτονικής σε δύο πλαίσια: στον υλικό, τρισδιάστατο χώρο της πόλης και στα δισδιάστατα περιβάλλοντα συνήθως των αρχιτεκτονικών εκδόσεων και εκθέσεων. Οι εικόνες αυτές μοιράζονται τις ίδιες ιδιότητες και επηρεάζουν από κοινού την αντίληψη του αρχιτέκτονα και κατ’ επέκταση τον σχεδιασμό.
Με κοινό σημείο αναφοράς τις εικόνες που παρουσιάζονται σε εκδόσεις και εκθέσεις που αφορούν την αρχιτεκτονική, έχει δημιουργηθεί ένα είδος αρχιτεκτονικού συστήματος που υπακούει σε δικούς του κανόνες και διογκώνει τις πεποίθησεις των αρχιτεκτόνων. Για να υπάρξουν σε αυτό το σύστημα οι αρχιτέκτονες καλούνται να ακολουθούν τις τάσεις της «κοινότητας» αλλά και να αναπτύξουν κάποια ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη ταυτότητα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες η έννοια της ταυτότητας όπως ήταν γνωστή μέχρι τώρα μετασχηματίζεται. Συγχρόνως, η συνεχής κατανάλωση εικόνων οδηγεί στην εκπαίδευση του βλέμματος και την υπερίσχυσή του επί των υπόλοιπων αισθήσεων.
Οι περισσότεροι από τους γνωστούς αρχιτέκτονες αποκηρύσσουν την χρήση εικόνων φροντίζοντας συγχρόνως να παράγουν εξαιρετικά επεξεργασμένες εικόνες τόσο του έργου τους όσο και των ίδιων. Γενικότερα χρησιμοποιούν μέσα αναπαράστασης όπως η φωτογραφία, το σκίτσο, το κείμενο και το σχέδιο στα πλαίσια μιας εικονοκλαστικής νοοτροπίας.
Κατά το σχεδιασμό, παρατηρούνται δύο πρακτικές αντιμετώπισης του θεαματικού με αντιστοιχίες στην ιστορία της μοντέρνας τέχνης. Η πρώτη δίνει έμφαση στην αδιαμεσολάβητη εμπειρία ενώ η δεύτερη εστιάζει στις υλικές – απτικές ποιότητες των επιφανειών.