Ο δυναμικός αλληλοπροσδιορισμός κτίσματος και ύπαρξης.

Μέσα της δεκαετίας του '30 στο Capri.

Ένας Ιταλός διανοούμενος αποφασίζει να ικανοποιήσει το μελαγχολικό του πόθο για χώρο κατοικώντας στο νησί. Πρόκειται για έναν άνθρωπο των γραμμάτων με έντονη κοινωνική και πολιτιστική  δραστηριότητα σε ένα γενικότερο πλαίσιο ανησυχίας.

Θέτει από την αρχή έναν υψηλό στόχο.

Να κατασκευάσει το αρχιτεκτονικό του πορτραίτο.

Την αυτοβιογραφία του αποτυπωμένη στο βράχο.

"Ένα σπίτι σαν εμένα".

Πως θα διαμορφωνόταν η ανθρώπινη ύπαρξη σε αρχιτεκτονική αξία;

Το κτίσμα που προκύπτει εμπεριέχει τη μνήμη της ύπαρξης του ιδιοκτήτη, τις φιλοσοφικές του ανησυχίες και τη βαθιά εκτίμηση των φυσικών χαρακτηριστικών του τοπίου που το υποδέχεται.

Το παράδειγμα της Casa Malaparte είναι η αφορμή για να επαναπροσδιορίσουμε τις συστατικές έννοιες της κατοίκησης, τη σχέση μορφής και τοπίου.

Για να ορίσουμε της αρχιτεκτονική ως ένα μηχανισμό συνεχούς συνδιάλεξης με το είναι.