Ξεκινώντας μια (ακόμα) απόπειρα προσέγγισης της Αθήνας θα μπορούσε κανείς να δελεαστεί από ένα κατά κάποιο τρόπο αντίστροφο εγχείρημα. Να προσπαθήσει να προβάλλει στην εξελισσόμενη πόλη σενάρια και ενότητες εννοιών για τις σύγχρονες πόλεις, σαν η ίδια η πόλη να ερμηνεύεται από τη σύγκλιση ή την απόκλιση με το λόγο που την αναπαριστά. Επιλέγοντας από τη μια μεριά αποσπάσματα θεωριών και ουτοπιών από διαφορετικά εννοιολογικά πλαίσια που όμως κινούνται γύρω από τον αστικό χώρο και από την άλλη με μια πρότερη εκτίμηση για τα πραγματικά αποσπάσματα που μπορεί να συναποτελούν την Αθήνα - κέντρο, περιφέρεια, ιστορικότητα, πολυκατοικία, όρια και διαχωρισμοί, γηγενείς και μετανάστες, νέες υποδομές και μη-τόποι - επιχειρούμε να δούμε τι ταιριάζει και τι περισσεύει. Οι ενότητες εννοιών των Rossi, Koolhaas και Castells, ως επιλογές από το πλήθος των λόγων, συγκροτούν τον εννοιολογικό φακό με τον οποίο διαβάζουμε την πόλη. Τα δίκτυα, η παγκοσμιοποίηση, οι ροές, η ιστορικότητα, η ταυτότητα, η συλλογική μνήμη, ο χώρος των τόπων, η ταχύτητα, η γενική αστικοποίηση, οι αστικοί συντελεστές, η στρωματοποίηση εγγράφονται και αναζητούνται στην πόλη. Η ένταση ανάμεσα σε ό,τι μοιάζει να «ερμηνεύεται» και σε ό,τι μοιάζει να «υπολείπεται» φανερώνει όχι μόνο τη διαρκή διαλεκτική ανάμεσα στις πρακτικές και στα σενάρια με τα οποία επιζητούμε να τις διαχειριστούμε, αλλά και τη διαρκή ρευστότητα της Αθήνας εν τω γίγνεσθαι.