Ας επιχειρήσουμε μια μικρή κριτική στην Αρχιτεκτονική σκέψη όπως αυτή οργανώνεται στην σημερινή εποχή. Όχι απαραίτητα να αναλύσουμε την αρχιτεκτονική σαν τεχνική, ξεχωριστή από την λογική σκέψη και τα συναισθήματα (οπότε εύκολα να μπορεί να απεικονιστεί στο χώρο) αλλά την αρχιτεκτονική όπως δεν απεικονίζεται, δηλαδή ως τρόπο σκέψης και τρόπο αίσθησης. Η φτωχή σχεδιαστική απεικόνιση της σκέψης και της αίσθησης θα ήταν τότε το τελευταίο ασήμαντο μέρος της αρχιτεκτονικής.
Ένα πρόβλημα που μας έχει δημιουργήσει η σχεδιαστική απεικόνιση της αρχιτεκτονικής σκέψης είναι ότι σε κάθε κτήριο πρέπει να υπάρχει μια προκαθορισμένη διαδρομή η οποία έχει συγκεκριμένη αρχή και καθορισμένο τέλος. Κάθε κτήριο πρέπει να είναι τοποθετημένο ή σε μια κύρια αρτηρία ή σ΄ ένα σταυροδρόμι, η άφιξη σε αυτό και η αναχώρηση από αυτό είναι προκαθορισμένες. Επίσης, στο εσωτερικό των κτηρίων οι χώροι περιορίζονται από τις λειτουργίες τους και οι διάδρομοι είναι απλώς χώροι κυκλοφορίας χωρίς σχεδόν καμία λειτουργική δυνατότητα.
Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον που λόγο της συνείδησης του εαυτού του και της λογικής σκέψης του θεώρησε ότι μπορούσε και μπορεί να δημιουργήσει κτίσματα και τοπία που υπακούουν λιγότερο στο φυσικό περιβάλλον και περισσότερο στην ανθρώπινη ανάγκη. Αυτό μπορούμε να το ονομάσουμε ως την ‘ουτοπία’ της αρχιτεκτονικής σκέψης του σημερινού εκμοντερνισμένου ανθρώπου που δημιουργήθηκε τα τελευταία 200 χρόνια λόγω της τεχνολογίας και των κοινωνικοπολιτικών αλλαγών που συντελέστηκαν αυτήν την περίοδο. Αυτά λοιπόν που προσδίδουν στον χώρο μια αίσθηση φυσική, αυτά που κάνουν τον χώρο αληθινό και ζωντανό καταστρέφονται από τον άνθρωπο χωρίς να υπάρχει εχθρικό αίσθημα για αυτά.
Εμείς θα προσπαθήσουμε να δώσουμε μια λύση στα σύγχρονα αυτά προβλήματα της αρχιτεκτονικής σκέψης, αλλά και να δημιουργήσουμε την αρχή ενός καινούργιου προβλήματος που πάντοτε γοήτευε τον άνθρωπο σαν ιδέα, αλλά δεν υπήρχε η τεχνολογία να το υποστηρίξει. Αυτό είναι το πρόβλημα της αιώρησης του ανθρώπου στον χώρο και την δημιουργία ενός καινούργιου επιπέδου που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε ‘χωρικό επίπεδο’. Ο άνθρωπος με μηχανική υποστήριξη θα έχει την δυνατότητα να κινείτε στον χώρο, με οποιονδήποτε συνδυασμό των τριών διαστάσεων, αποκτώντας μια πρωτόγνωρη αντίληψη του χώρου, του χρόνου και των διαφορετικών συνθηκών που επικρατούν σε διαφορετικά ύψη μέσα στο κτήριο.