Η προσέγγιση μου έχει ως σκοπό να διερευνήσει τη σχέση του ατόμου με τον οπτικό έλεγχο σε διαφορετικές περιπτώσεις αποκαλύπτοντας τη διαχρονική σχέση του παρατηρητή με το παρατηρούμενο αντικείμενο.
Το θέμα είναι χωρισμένο σε τρία μέρη:
Στο πρώτο μέρος αναφέρομαι στη σχέση του μοντέρνου κινήματος με στοιχεία οπτικού ελέγχου του χώρου. Χρησιμοποίησα το μοντέρνο κίνημα ως βάση αφού υπήρξε η αφορμή για την ενασχόλησή μου με το συγκεκριμένο θέμα, καθώς μέσα στην προβληματική του διαπραγματεύεται τη διαφάνεια και χειρίζεται τη σχέση του ιδιωτικού, του «μέσα» με το τοπίο και το δημόσιο χώρο.
Το δεύτερο μέρος αποτελεί μια αναζήτηση τόσο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, όσων αφορά στον οπτικό έλεγχο, όσο και στο παρελθόν της σχέσης ατόμου-παρακολούθησης
όχι όμως με τη μορφή της ιστορικής αναδρομής― χρονικής εξέλιξης της παραπάνω σχέσης, κάτι που δεν θα με ενδιέφερε να αναλύσω, αλλά περισσότερο με μια αναφορά συγκεκριμένων παραδειγμάτων που αναζητούν τη διαχρονική και αμφίδρομη σχέση του παρατηρητή και του παρατηρούμενου.
Μέσα από παραδείγματα διαπραγματεύομαι διάφορες μορφές παρακολούθησης και οπτικού ελέγχου, όπως παρακολούθηση βάσει χωρικών διατάξεων ( π.χ. panopticon, ιαπωνικός και κινέζικος κήπος), μέσα από τη διαφάνεια (π.χ. κτίρια γραφείων), μέσα από καδραρίσματα του τοπίου, μέσα από τη λογική της βιτρίνας (παράδειγμα της Ταϊβάν, Άμστερνταμ), μέσα από προσωπικά αντικείμενα, ηλεκτρονική παρακολούθηση (κάμερες παρακολούθησης, web cams κ.α.), αστυνομική παρακολούθηση, παρακολούθηση της αναπαράστασης του παρατηρούμενου αντικειμένου(camera obscura), παρακολούθηση ενός γεγονότος στον δημόσιο χώρο, παρακολούθηση του ιδιωτικού.
Το τρίτο μέρος αναφέρεται στη σύγχρονη εποχή και διερευνά κατά πόσο όλη αυτή η διάθεση για οπτικό έλεγχο είναι ζωντανή στην σημερινή πόλη και πώς επηρεάζεται τόσο από τη δομή της όσο και από τους τύπους κτιρίων που κυριαρχούν. Επίσης, γίνεται αναφορά στα σύγχρονα μέσα παρακολούθησης, τα σημερινά «εποπτικά εργαλεία», που μπορούν να αποκαλύψουν όλο και περισσότερα στοιχεία για την ιδιωτική ζωή των πολιτών.