Το υψηλό και το ανοίκειο είναι όροι που αναφέρονται σε καταστάσεις που απομακρύνουν το υποκείμενο από την αίσθηση οικειότητας και του προκαλούν δέος. Χρονολογικά προηγείται η έννοια του υψηλού, για την οποία κάνουν λόγο πολλοί φιλόσοφοι, εκ των οποίων είναι ο Edmund Burke και Immanuel Kant ενώ επίσης θα γίνει αναφορά σε παραδείγματα της ρομαντικής εποχής και θα αναφερθεί και το έργο του Barnett Newman στην υψηλή αισθητική αλλά και την αναγκαιότητα του εξπρεσιονισμού την εποχή του β’ παγκόσμιου πολέμου. Ο όρος ύψος σήμερα χαρακτηρίζεται ως κάτι θολό, αόριστο και τεράστιας δύναμης. Για το υψηλό έχουν δοθεί πολλές διαφορετικές διατυπώσεις ανά τα χρόνια στον χώρο της φιλοσοφίας της ποίησης αλλά και της τέχνης. Θα δούμε και παρακάτω ότι χρησιμοποιούμε αυτόν τον όρο για να δηλώσουμε την αναφορά μας σε κάτι μεγαλειώδες, υπερβατικό, άμορφο, υπερφυσικό. Κάποιοι αντιλαμβάνονται το υψηλό ως κάτι πανίσχυρο και μεγαλειώδες ενώ κάποιοι άλλοι μιλάνε για το υψηλό ως κάτι άυλο και δυσνόητο. Σε όλες τις περίπτωσης μιλάμε για μια κατάσταση έντονης τέρψης και απόλαυσης ενώ παράλληλα έχουμε ως συνοδό το αίσθημα του φόβου, του τρόμου ή του πόνου.

Συνεχίζοντας γίνεται εστίαση στο ανοίκειο. Σε αυτήν την περίπτωση θα σημειωθεί η αποτύπωση του Freud ο οποίος αναφέρεται σε κάτι παλαιόθεν οικείο και γνωστό το οποίο επανέρχεται στην επιφάνεια αλλά με έναν τρόπο απρόσιτο. Το αίσθημα ανοικειότητας αναφέρεται σε μια κατάσταση που βιώνει το υποκείμενο εσωτερικά. Ο Freud αναφέρεται και πολλές κατηγορίες που δημιουργούν το αίσθημα αυτή και μπορούμε να αναγνωρίσουμε πολλούς καλλιτέχνες που έχουν επηρεαστεί από το κείμενο του, ενώ επίσης το κείμενο του Anthony Vidler αποτελεί σημαντική αναφορά στο χωρικό ανοίκειο το οποίο θα αναλυθεί ενώ επίσης θα σημειωθεί και παράδειγμα αρχιτεκτονικής ως μια μορφή τέχνης και όχι μόνο ως μια τεκτονική- οικοδομική διαδικασία. Σημαντική σημείωση στην εργασία αυτή επίσης, είναι και η αναφορά στον Masahiro Mori ο οποίος μίλησε για το Uncanny Valley όπου φαίνεται η ανοίκεια αίσθηση που προκαλείται όταν κάτι άψυχο (ρομπότ) αποκτά ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Κλείνει το ερευνητικό με τον συνδυασμό των εννοιών έχοντας για παράδειγμα το έργο του Renne Magritte, ενώ επίσης αναφέρεται και μια προσωπική αναπαράσταση του συνδυασμού των εννοιών, έχοντας αναλύσει τις έννοιες, μέσα από ένα προσωπικό βίωμα που αναφέρεται στην μπανιέρα του σπιτιού μου και πως εγώ αναγνωρίζω την αίσθηση του υψηλού και του ανοίκειου.